Is dat huis nou nog steeds niet klaar?
Hoe lang zijn jullie daar nu al mee bezig...
Anderhalf jaar.
En wat is er al veel gebeurd..
Maar klaar?
Nee, klaar zijn wij nog niet.
Naar het buitenland vertrekken is een van de engste maar ook een van de opwindendste dingen die er bestaan.
Het leven zoals je kent verandert
en dan heb ik het niet over postadres of wasmiddel.
Iedereen zou misschien een keertje in zijn leven in het buitenland moeten wonen en werken.
Je provinciale blik verdwijnt voorgoed.
Het maakt je tot een wereld burger.
Als je naar het buitenland verhuist ga je deel uit maken van een bijzondere groep.
Je hebt twee adressen.
Je spreekt twee talen.
En soms gebruikte ik zelfs twee munt eenheden.
Maar ik bleef deel uit maken van twee werelden.
Mijn oude.
en mijn nieuwe.
Al gingen na verloop van tijd die twee werelden steeds meer op elkaar lijken.
Toch belandde er nog steeds brieven op het oude adres.
En nog altijd stond er wel ergens een verhuisdoos bij iemand in een kelder.
Uit ervaring weet ik dat het hard werken is voor dat het echt leuk wordt.
Maar mijn wereld werd er letterlijk ook groter door.
De focus ligt in 2021 niet meer op Nederland.
Maar op de Cevennen.
Einde loopbaan.
Einde ziekenhuis.
Einde van achter het raam naar buiten staren en dromen over nog een keer een andere toekomst.
Van ik vertrek naar wij zijn vertrokken.
Wij zijn onderweg.
Wat altijd in me zat, het ondernemen gaat opnieuw gebeuren.
Ik zit boordenvol ideëen over wonen en leven in Quatre Bras.
Het een zal slagen.
Het andere zal misschien mislukken.
Ik begon deze blog dit jaar te schrijven om vrienden en bekende en onbekenden te betrekken bij mijn leven.
Maar ook omdat het stil zal zijn op het Franse platteland.
En donker.
Aarde donker.
Maar rust zal ook mijn grootste troef worden.
Rust, ruimte en vrijheid van gedachten.
Proost op 2021.