Even

Inmiddels ben ik vertrouwder met maaimachine, kruiwagen en beits,

dan met hoge hak, fiets of excell.

Ik draai mijn hand niet langer om voor een verstopte gootsteen, dode rat, of voegen van gaten.

Mijn lichaam is sterker geworden.

Al zou je dat niet zeggen als ik stram en stijf in de ochtend uit mijn bed kom.

Van huis uit was ik niet zo’n klusser.

In dat opzicht een echte laatbloeier.

Maar hier moet ik wel als zestigplusser met oude Mas in Frankrijk.

Huis en land vragen om onderhoud.

Permanent.

En hè hier gaat niks “even” hè.

Bestaat niet eens een vertaling voor het Nederlandse woord even.

Dus:

Even een vochtprobleem oplossen.

Even het lekkende dak repareren.

Even de schoorsteen vegen.

Vergeet het maar.

Maar wat wel bestaat voor wie niet ooit eerder bouwde of verbouwde is Google en Youtube.

En dé beste facebook pagina Raad en Daad Frankrijk.

Hele boerderijen, ruïnes, kloosters en kastelen worden dientengevolge in dit land gered van de ondergang.

Tuurlijk, ook ik wacht voor echte klussen op vaklui,

maar geloof mij er blijft nog genoeg over.

De tuin die onderhoud nodig heeft, hek dat geverfd moet worden.

Of zoals deze week een greppel opnieuw vrij graven voor de afvoer van het hemelwater.

Want regen en harde wind vonden de Cevennen.

En een enorme hoeveelheid water besloot niet via geul en goot de grond in te lopen maar via het terras.

Resultaat?

Een puinberg van stenen met een half ingestorte muur.

Wat te doen ?

Na zorgvuldige analyse van Man en daarop afgestemde keuze (Raad en Daad) moest allereerst de puinberg van stenen worden verwijderd.

Allemachtig wat waren die zwaar.

Vier handen moesten flink ver uit de mouwen worden gestoken.

Het antwoord op wat daarna,

bleek (opnieuw)bij de goede buur te liggen.

Clara, tuurlijk komt hij helpen, zei mijn buurvrouw.

wat moet ie anders de hele dag rondom het huis.

En dus komt opnieuw de bricoleur-pur-sang voor dit karwei.

Uiteraard zonder tijdsdruk.

En zonder ‘even’.