Zooi

Als je opgewonden raakt van (oude) zooi,

moet je naar Frankrijk.

Zinnenprikkelend.

Hier bewaart met namelijk alles.

Ruimte zat.

In Les Pays Bas doet men dit niet.

Daar bewaart men niks.

Kan ook niet.

Er is geen ruimte meer.

Heb je bovendien binnen tien minuten een bekeuring aan je broek.

Want elke vierkante meter telt.

In Frankrijk niet.

Hier blijven roestige stukken hek, kapotte dakpannen, oude scharnieren, postbussen liggen waar ze liggen.

Op het erf.

Nog erger is als de weg wordt gezien als een prima plek om van je afval af te komen.

Meer dan een op de vier Fransen gaf recent toe dat ze op autosnelwegen hun afval uit de auto gooien.

Een bezoek aan een déchètterie in Nederland beter bekend als de ‘milieustraat’ dat kan wel.

Maar eh-tja waarom zou je hé?

En dus ligt overjarig overbodige zooi hier in een schuur of cave of in een hoek op het erf.

Staat het na jaren nog steeds onaangeroerd in de vergetelheid.

Kijkt- geen hond naar.

Nou ja, behalve ik.

Ik hou namelijk niet zo van oude spullen.

Ik ben geen neanderthaler.

Ik wil niet drie eeuwen terug gaan bij binnenkomst.

Afwijkend is mijn gedrag wel, want tja ik woon in een monument.

Maar juist dit monument en vooral de omgeving wil ik beter, mooier, comfortabeler,

en vooral schoner !

Want die oude Franse plattelands idylle bestaat niet meer.

Achter de romantiek van het Franse erf schuilt inmiddels een boerenbestaan

dat ook in Frankrijk in een diepe crisis verkeerd.

De voortdurende worsteling om een inkomen te verdienen met werk dat ook hier ingeklemd raakt tussen normen en restricties.

Ook in Frankrijk blokkeren boeren talloze wegen.

Ooit-lang geleden- ja- toen- gaf het erf het leven zin.

Het golfplaten krotje voor de houtopslag.

Of de elektriciteitsdraden die over het erf liepen.

Maar dat is toch echt allemaal voorbij.

Net zoals de tijd van doodgemoedereerd alles neersmijten en vervolgens laten liggen.