Stad van romantiek, mode,
en ja, ook van eindeloze (TikTok-)rijen – voor werkelijk alles.
Dit keer ben ik er met jongste.
Zo’n millennial die alles regelt via apps.
“Mam, het hotel is geboekt, hoor,” zegt ze.
En dat is dat.
Dus sta ik daar, vanuit de stille Cévennen, ineens in het hectische Parijs.
Jongste komt later, dus ik denk:
ik check alvast in.
Ze heeft me twee hotels gestuurd,
en ik ben er vrij zeker van dat ik weet welke het is.
Hoe moeilijk kan het zijn?
Ik stap naar binnen.
Prachtig hotel, misschien wat duur, maar hé,
jongste is geen student meer.
Bij de receptie noem ik vol vertrouwen haar naam.
“Ah, bien sûr!” en voor ik het weet, krijg ik de sleutel.
Ik pak uit, neem een snelle douche, en hup, de straat op.
Parijzenaren blijven me verbazen.
Hoe ze er altijd zo stijlvol uitzien, en dan zonder dat het moeite lijkt te kosten.
De nieuwste trend valt me direct op.
Capribroeken en, wat ik vroeger “hoogwaterbroeken” noemde,
gecombineerd met loafers en korte sokjes.
Ik loop wat winkels binnen,
koop een Mac-lippenstift – natuurlijk iets dat je in Les Brousses niet kunt krijgen.
En dan ineens sta ik in de HEMA.
Midden in Parijs.
En alsof dat nog niet gek genoeg is, liggen er chocoladeletters.
In oktober.
Natuurlijk koop ik een “B” voor Man.
Want ja, die Nederlandse gewoontes laat je niet zomaar los.
Terug in de lobby van het hotel zit ik met een glas rosé wanneer mijn telefoon gaat.
“Mam, waar ben je?”
“In de lobby, ik wacht op je.”
“Welk hotel?”
En dan valt het kwartje.
Ik zit in het verkeerde hotel.
Natuurlijk.
Blijkbaar heb ik in mijn achteloze enthousiasme het verkeerde hotel aangeklikt.
Maar omdat ik zo zelfverzekerd binnenstapte, kreeg ik gewoon de sleutel.
Dus ja, alles weer inpakken en door naar het juiste hotel.
Helaas iets minder chic.
Maar die rosé, die blijft onbetaald.
Wie betaalt er nou in een hotel waar je niet eens hoort te zijn?
Wanneer ik eindelijk in het goede hotel aankom, lacht jongste.
“Mam,” zegt ze droogjes, “volgende keer gewoon vijfsterren.
Blijkbaar kom jij overal binnen.