Of Man aan het werk was, vroeg ie.
En hij draaide zich tegelijkertijd om en deed zijn geruite blouse omhoog.
Een wonderlijk beeld zo midden in de winkel.
Ik staarde naar iets wat Man zeker weg kon snijden.
Leuk werk, zou ie ongetwijfeld denken.
Want Man snijdt graag.
Maar dat zei ik niet.
Wel vroeg ik mij in stilte af waarom collega hier niet eerder mee naar een dokter was gegaan.
Maar ja- verdringing is een wonderlijk fenomeen, weet ik.
Krachtig ook.
Daarnaast is het niet eenvoudig om hier een afspraak te krijgen met een médicin traitant.
Volgens de meest recente cijfers telt Frankrijk 3,2 artsen per 1000 inwoners,
dat is minder dan het gemiddelde voor de EU (3,8) en ook minder dan Nederland (3,7).
Bovendien zijn die artsen niet gelijk matig over het land verspreid.
En dus is het niet de eerste keer dat inwoners in mijn directe omgeving mij benaderen of ik een afspraak wil maken.
Een fenomeen dat ik niet ken uit mijn verleden.
Oh ja hoor-zei Franse vriendin met zelfde ervaring.
Als ze weten of denken dat de dokter thuis is, staan bel en telefoon niet stil.
In de avond uren tijdens de maaltijd werd er regelmatig bij haar thuis aangebeld.
Gewoon keurige mensen hoor, zei ze, de hun pillen op voorgeschreven tijdstippen nemen.
Herkenbaar.
Recent stond de familie van een patiënt van Man om 22.00 in de avond boven aan de weg.
Wat er nou precies besproken was en waarom het gevolg een opname was.
Sommige mensen zijn de rust zelf.
Man is zo’n exemplaar.
Niet alleen een dokter achter een bureau.
Het levert verrassende inzichten op.
Het vak wordt er leuker van.
En de verstandhouding met patiënten beter als je ze in hun eigen omgeving ziet.
Hoe dan ook,
tegen collega zei ik dat ie toch echt zelf langs de praktijk moest gaan.
Maar dat Man, net terug van vakantie, het wellicht druk zou hebben.
Geen probleem antwoordde hij.
Ik wacht wel in de wachtkamer.
Het is toch een warme dag.
Lekker een uurtje in de airco.
Goed voor mijn bloeddruk.
Comments