Het is dinsdagochtend.
Windstil.
De lucht is zo blauw dat het lijkt alsof de zon hier geboren is.
Ja, de zomer heeft zich eindelijk in vol ornaat over de Cevennen uitgestrekt.
Ik zit aan een tafeltje in een van de cafés van St-Ambroix.
Straks beginnen mijn werkzaamheden.
Nog twee weken.
Dan gaat Croix een maand dicht.
Want Fransen hebben voornamelijk in augustus vrij.
Maar nu eerst koffie.
Eén euro dertig hier.
Mooie prijs voor fijne koffie.
Ondertussen kijk ik uit over de marktkraampjes met geitenkazen, oorbellen, noagat en heel veel jurken.
De stoelenmatter stalt zijn antieke stoelen met rietzittingen uit.
Verderop hangen rollen met plastictafel kleden.
De meeste mensen die op dit uur voorbij lopen trekken het boodschappenkarretje op tweewielen met zich mee.
Begroetingen van bekenden tuimelen enthousiast over elkaar heen.
Het is nog vroeg.
Straks struinen hier niet de hippie jongeren met vlasharen en loslopende honden met zelf geknoopte touwen om hun hals.
Nee, zij verdwijnen in de zomer in hun vrijbuiters enclave verderop in de Cevennen.
Nu zijn het de buitenlandse toeristen die het leven hier spannender maken.
Maar ook zij met het gevoel van niets moet, we doen maar wat en dat is vrijheid.
Heden ten dagen vallen er veel verzuchtingen te horen over de nadrukkelijke aanwezigheid van vakantievierende mensen.
Maar niet hier.
Niet in St-Ambroix.
Tuurlijk ook hier wordt de versteende sereniteit soms verstoord door het stemgeluid van toeristen,
maar zij zorgen vooral voor een extra inkomen.
En daarnaast,
hier begrijpen we het maar al te goed dat het niet lang mogelijk is om je niks van het weer aan te trekken.
Dat dat de dag echt niet komt dat je je humeur niet door het weer laat bepalen.
Dat het niet kinderachtig is om te balen van het weer.
Uiteraard kun je door regen lopen, kun je laarzen aan, kun je een pet op, willen sokken helpen.
Maar op een dag is het klaar om maar te wachten op betere tijden.
Het is precies wat niet de bedoeling is van de zomer.
Dus gewoon gaan en komen naar Zuid Frankrijk.
Ja tuurlijk lange files, overal en altijd, en zeker bij Lyon.
Maar dan hé,
dan schijnt de zon, en niet een beetje maar uitbundig.
En in de avond strekt de sterrenhemel zich boven het paradijs uit.
Is het deze week in de schaduw dertig graden.
De korte broek kan eindelijk aan, de rosé ontkurkt.
En alles is precies zoals het hoort.
NB : ook ik ben even weg van het beeldscherm.
Tijd voor echte ontmoetingen, verhalen en nieuwe inspiratie en boeken.
Eerste week van september ben ik weer terug.