Opeens zie ik ‘t tijdens mijn dagelijkse wandelroute,
auto’s bij de bosrand.
Mensen die wroeten met een stok.
Ze lijken iets te zoeken in het herfst gebladerte.
Qui, c'est la saison.
Hét bos vol paddenstoelen.
Bien bon volgens kringloop collega’s.
Maar ik heb werkelijk geen idee wáár,
en überhaupt waarnaar ik dan wat moet zoeken,
en nog belangrijker,
welke jongens kan ik eten en welke, kan ik niet eten.
Ik weet het, iemand die niet geïntegreerd is, is van beperkte waarde voor de samenleving,
en mist kansen.
“Maar bij twijfel kun je ons toch vragen” reageert collega op mijn opgetrokken wenkbrauw bij het zien van alle die wild geplukte paddenstoelen.
Om daar vervolgens aan toe te voegen....
“Nou ja, ok, als je ons niet vertrouwd ,
je kunt hier ook altijd met je mandje naar de apotheek”.
Kijk, kom daar in Nederland maar eens om,
met je mandje paddo's naar de plaatselijke apotheek.
Maar de basis van mijn angst ?
Is en blijft opvoeding.
Afblijven. Vergiftig. Buikpijn. Niet aankomen.
En trouwens (ja-mam je had gelijk)
Die paddo’s hebben toch niet voor niks namen als Heksenboleet, Duivelsei, Satanboleet?
Nee, ik geloof toch dat ik dit onderdeel van de integratie ff aan mij voorbij gaan.
Ga liever direct door naar het echte winterwerk.
De Franse Kerst traditie.
Dat mij eigen maken,
dat zal pas een intense verrijking zijn.
Op mijn wenken wordt mijn Kerst-junk hart bediend.
Want wat scheen mij deze week in de stad tegemoet ?
Precies !
De Kerstverlichting!
Om nu te zorgen dat ik niet alleen maar van de Franse samenleving profiteer maar ook iets terug geef,
bood ik du moment dat het gevraagd werd in de kringloop, mij spontaan aan.
En dus werd ik benoemd als Hoofd Kerst Zaken.
Dozen vol blijken er te zijn.
En niks keurig gesorteerd.
Maar die Fransen, die weten de boel wel te versieren.
Kersttrommels, engeltjes op roze pilaren, glazen engeltjes met zoete gezichtjes, paarse kerst slingers, ballen waar de spuitsneeuw al op zit, waxinelichtjeshoudertjes,
En oh ja, ook nog een schilderij met oude dorpjes en herten.
Wel geen echt rendier, maar toch, ik zie er wel een soort van Rudolf in.
Dus daar ga ik dan met mijn integratie.
Volop doe ik komende weken mee aan het Franse verlangen naar het sprookje.
Het sprookje van de kerstboom vol lichtjes, een familie die in Vrede samenleeft, fantastische cadeaus, heerlijke zoete lekkernijen en voorbereiding op Le Reveillon.
En voor mijzelf?
Voor mijzelf wordt het de Kerst van vrijheid, blijheid.
Ok én die van chocolade, chocolade, chocolade.
Net als de Fransen.
En dan nog iets..........
Die Champignon Marbré gevuld met witte chocolade?
Dat schijnt toch echt werkelijk hét recept tegen de winter blues te zijn.
Misschien toch eens proberen ?
Comments