Sinds een aantal maanden werk ik bij het Rode Kruis.
En opnieuw bevind ik mij in een andere wereld.
Deze keer in de wereld van goederen en voedselhulp.
En eh nee, ik ben niet- zoals ooit- in Afrika,
maar 'gewoon' in het land van lekker leven,
waar bourgondisch (van Bourgondië) een woord is geworden voor genieten van al wat al het leven de bieden heeft.
En toch, is er ook een Croix Rouge in dit land van overvloed.
En daar ben ik nu actief, in beide naburige dorpen :
Saint Ambroix en Bessèges.
Want toen de kringloop stopte, en de baas van 't Rode Kruis wist dat ik oud-verpleegkundige was, vroeg ie:
Wil je niet niet bij ons komen werken ?
In een soort van winkels waar mensen uit noodzaak naar toe gaan.
Om dat je daar overschotten van de samenleving relatief goedkoop kunnen halen.
Armoe-de-baas.
Zeg maar.
Want de zaken van Croix Rouge zijn een wonderlijke bijenkorf, van tweede handskleding, huisraad, meubelen en voedselhulp.
En niet onbelangrijk in het land van Papa Noël : speelgoed.
En wat mij direct opviel is dat ik naast daklozen die ik op de vorige werkplek ook zag,
hier drie nieuwe categorieën begunstigden zie.
Jongeren, ouderen maar ook werkende armen.
Arm in de betekenis van ‘weinig geld'.
Want armoede begint bij inkomen,
en armoede blijkt een veelkoppig monster.
Want ik zie mensen, zonder uitkering, maar die niet langer genoeg verdienen om rond te komen.
Of vrouwen met kinderen, op de zaterdag, die er alleen voor staan.
En jongeren, die net op zich zelf wonen.
Allemaal mensen waar het inkomen nét iets te hoog is om in aanmerking te komen voor de voedselbank maar waar de nood hoog is.
Het is anders druk dan vorige jaren in November zeggen collega vrijwilligers.
Meer mensen uit de dorpen en de gehuchten die we voorheen niet zagen.
Dit is het kennelijk het Frankrijk van 2022.
Waar, net als in Nederland, de kleine inkomens met de gierende inflatie verdampen.
En kwamen mensen voorheen naar Croix Rouge voor snuisterijen en leuke extra dingen.
Afgelopen weken was er een run op jassen, warme truien, dekens op de bank.
Is er vraag naar elektrische kachels.
Of naar gordijnen om bij de deur op te hangen tegen de tocht.
Alles wat een beetje warmte geeft vliegt de winkel uit.
Ouderen vragen om petroleum stellen om daar hun eten op te maken.
Mensen komen voor gourmetstellen.
Niet om te gourmetten met Kerst (wat ik dacht) maar voor de branders om eten op te warmen.
De rijken halen hier geen spullen,
maar brengen ze gelukkig vooral.
In hun trend van duurzaam leven.
Hoe anders is dit voor de mensen in deze rondkom crisis.
Croix Rouge is één van de strohalmen.
Ook al wil je er eigenlijk niet graag gezien worden.
Maar ja, van trots kun je nu eenmaal niet eten.