Ik schuur, ik krab al dagen.
Bladderende verflagen..
De stoeltjes van mijn moeder.
De stoeltjes lijken de oude verflagen maar niet los te willen laten.
En dat terwijl ik mijn broer in gedachten hoor mopperen hoe slordig zij die stoeltjes ooit verfde.
Mijn moeder.
Geboren in 1928.
Mijn moeder was geen klusser, net zoals zij absoluut geen huisvrouw was.
Mijn moeder vluchtte in boeken.
Boeken brachten mijn moeder meer dan educatie, ik zag naar haar (vroege) dood hoe ze de wegen van verzet in kaart brachten tegen het leven dat voor haar was uitgestippeld.
HBS afgerond, hoger opgeleid dan mijn vader, kon zij naar haar huwelijk niet over een ‘eigen’’ leven beschikken, terwijl juist zij werd geïnspireerd door het intellectuele leven.
Hoe een vrouw zich kan opofferen op altaren die geen offer waard zijn, zag ik in mijn jeugd.
Begrijpen deed ik dit pas later : hoe zij zich verscheurd moet hebben gevoeld door tegenstrijdige verlangens.
Moeder willen worden en tegelijkertijd ontslagen worden op het moment dat je trouwde.
Geen wonder dat een bepaalde bitterheid zich van haar meester maakte.
Ze had een hekel aan datgene waar zij zich verplicht aan moest wijdden: het huishouden.
Ik zie haar zitten : lezend.
Op de bank in huis, op een stoeltje voor de tent, op de stoeltjes voor het huis.
Ik schuur en krab.
Ze worden lavendel paars.
Ik neem ze mee naar Frankrijk.
Mijn moeder.