top of page
Asset%202%404x_edited.png

Dokter Bernard (deel zeven)

clarablaauw

Of het waar is,

vraagt ze.

Ik kijk haar niet-begrijpend aan, terwijl ik de jurk afreken die ze net voor drie euro koopt.

Of het waar is dat Man er mee stopt, verduidelijkt ze.

Want huisartsen verdwijnen in een rap tempo op het dunbevolkte Franse platteland.

Ja,

Frankrijk worstelt.

10 procent van de bevolking heeft geen “médecin traitant". 

30% woont in een gebied waar de medische zorg moeilijk of onmogelijk is.

En de Cevennen is dus zo’n gebied.

Leven in ultieme vrijheid met veel ruimte.

Maar wel met gebrek aan medische zekerheden.

De belangrijkste oorzaak is dat er simpel weg minder Fransen met een geneeskunde diploma zijn.

Want tussen de jaren ‘70 en 2000 werd het aantal studenten dat werd toegelaten tot de geneeskunde opleiding fors ingeperkt.

Het idee was namelijk dat de kosten zouden dalen als er minder artsen zouden zijn.

Jazeker.

Niet zo heel gek hé, dat mensen politiek inmiddels niet meer serieus nemen.

Want deze numerus fixus?

Die wreekt zich nu.

De artsenrijke generatie van babyboomers gaat namelijk met pensioen.

En de betrokken huisarts die volkomen vergroeid was met de plattelandsbevolking sterft uit.

Visite à domicile (doet Man het liefst) verdwijnt.

En ze waren met heel veel,

en dus laten ze een krater achter in het huisartsenlandschap.

Forse lange wachttijden zijn er,

áls je al een huisarts hebt.

Met flinke druk op spoeddiensten.

Vreemd en opmerkelijk genoeg leidt dat hier nauwelijks tot gemor.

Er is gewoon geen andere optie dan afwachten.

Werd mij deze week opnieuw duidelijk toen tijdens de yoga les de vrouw naast mij onwel werd.

Niks 112, niks telefonisch consult, niks adquate zorg.

Want toegang tot medische zorg bij spoed is al helemaal een nijpend probleem.

Als je ziek wordt buiten normale werktijden, kunt je niet zomaar bij het Cabinet Médical komen opdagen.

Er is wel een noodnummer (15) maar dat raadt echt iedereen je af.

Raak je elke vorm van autonomie kwijt.

Gewoon afwachten dus.

Thuis.

Alleen.

Nou- ja de buurvrouw kijkt wel af en toe om het hoekje.

Door schade en schande zijn inwoners inmiddels doordrongen van het feit dat behelpen is.

Dat wonen in de Cevennen betekent risico durven nemen.

Niks geen huisartsenpost die binnen een uur bij je is.

Gewoon proberen die koude hand om het hart keer op keer weer weg te krijgen.

Mensen hier hebben een manier van leven die meer risico’s met zich mee brengt,

die meer van je vraagt dan de manier waarop je op het platteland van Nederland woont.

Maar.

Hé.

Er is altijd hoop.

Want 2030 wordt het jaar.

Het jaar waarin er naar verwachting genoeg artsen zijn opgeleid om het hele land weer van zorg te voorzien.

En laat dát nou net het jaar zijn waarin Man precies 72 jaar is.

De uiterlijke leeftijd waarop artsen in Frankrijk met pensioen mogen gaan.

Ik kon de vrouw geruststellen.

Man blijft voorlopig nog even.

Recente blogposts

Alles weergeven
Funda

Funda

bottom of page