Kwetsbaar is ze.
Maar des al net te min komt de 100 jarige te voet naar de praktijk.
Veel meegemaakt, veel doorstaan.
Een leven lang in de Cevennen.
Tuurlijk,
Man ziet ook dagelijks kinderen met koorts.
Maar toch, de meeste van zijn bezoekers zijn 70 of 80,
en soms dus 100.
Iedere week rijdt ie zelf zo’n 80 kilometer in het berggebied.
Spectaculair en tijdrovend dat geslinger.
Maar één van de leukste dingen van het vak zegt ie.
Rondkijken bij de mensen thuis.
Hoe rooit iemand het in deze streek waar kuddes grazen, in een huis,
in de kale schrale hoogvlakte tussen de bergen in.
Soms lijkt er niemand thuis.
Is het droomhuis een te groot, een te leeg nest geworden.
Overigens,
de beste kenners van de paadjes om zijn patiënten te vinden blijken de hoeders van de beesten.
En steeds beter lukt het om in het Frans te luisteren naar het verhaal,
de gesprekken waarin hem veel wordt toevertrouwd.
Over ogen die niet meer alles zien of handen die verliezen aan kracht.
Zussen die overlijden.
Iets waar je als huisarts alleen maar achter komt door een huisbezoek.
Want in dit land wordt overlijden niet automatisch doorgegeven aan de huisarts
Bijna alles,
vindt Man in de geneeskunde interessant.
Destijds een van de redenen om te kiezen voor tropengeneeskunde en later dit huisartsen vak.
Hoefde ie namelijk geen onderwerpen af te stoten.
En behield hij zijn autonomie, zijn vrijheid.
Wat overigens weer niet betekent dat alles kan hé.
Want ook hier moet zijn beroep natuurlijk een wetenschappelijke uitstraling hebben.
En zoekt ie weer naar richtlijnen, naar nascholingsmogelijkheden,
mengt hij zich in discussies over oplossingen voor het probleem van huisartsenarme zones.
Recent viel opnieuw in het naburige dorp een collega om .
Weer drieduizend patiënten dokter loos.
Het is een dorp te ver,
zo concludeerden Man en zijn collega’s toen de hulpvraag kwam.
Want tja- hoever moet je gaan voor een patiënt?
Letterlijk : hoeveel kilometer is acceptabel voor een visite.
En aldus werd besloten dat niet de dokter(s) van Bessèges naar de patiënten aldaar reizen
maar de patiënten naar de dokters.
Want in Frankrijk is de vergoeding van het taxivervoer opgenomen in de zorgverkering.
Deze week kopte de NRC dat één op de tien Fransen zonder huisarts zit.
Inderdaad.
In Frankrijk zijn de tekorten nog groter dan in Nederland.
En toch hoorde de Man geen enkele nieuwe patiënt klagen of zeuren.
De moderne zorgconsument die graag iets te kiezen heeft,
die woont namelijk niet in de Cevennen.
Comments