In één dag.
De natuur besloot zo.
Eindelijk na anderhalf jaar, anderhalve meter afstand:
Terras.
Wijn.
Afspraken.
Het mocht ook wel weer eens een keer.
Het geloof dat dergelijke momenten ooit nog zouden komen was ik werkelijk bijna verloren.
En uiteraard was de meest gestelde vraag afgelopen week op dát terras : “Wanneer gaan jullie ?“.
Nou-wij-gaan-woensdag-7 juli.
Dat is precies een week nadat op 30 juni in Frankrijk alle Corona regels worden afgeschaft.
Hét perfecte moment om echt de koffers te pakken.
En de deur voorlopig lang achter mij dicht te trekken en te zien waar ik terecht kom.
Tussen de beslissing van het huis kopen en er daadwerkelijk wonen zit inmiddels een aardige periode.
Met genoeg tijd om vanuit alle denkbare invalshoeken (gevraagd en ongevraagd) te horen en te lezen wat er allemaal wel niet fout kan gaan.
Maar ja mijn leven is nu eenmaal geen herhalingsoefening.
Quatre Bras op mijn netvlies.
Inmiddels bijna klaar om in te gaan wonen.
Niet alles ging daarbij zo als gepland, uiteraard.
Maar wat is en wordt er (inmiddels bij 35 graden plus) hard gewerkt.
En niet door ons hé, ik zit vooral volop te genieten van de Nederlandse bloedhitte.
Het echte zomer gevoel is begonnen.
Als we aankomen in Les Brousses hebben we niks.
En tegelijkertijd alles.
Namelijk elkaar, een huis met bed en lakens, keuken en water en stroom.
Oh ja en een zwembad.
Wat al meer is dan toen ik ooit aankwam in Kalabo (Zambia).
Uit Almelo volgt één busje met spullen en de rest wordt gekocht in Frankrijk.
Benieuwd of alles wat ik in gedachten heb ook zal passen in het huis.
Lege kamers lijken altijd groter. Deze zomer hoop ik het praktische met het aangename te verenigen en als toerist in mijn eigen nieuwe buurt rond te hangen.
Kwam er namelijk niet van met driemaal een confimenent en een tweetal maanden een avondklok,
Dus op zoek naar de vide-grenier, brocante of marche aux puces.
Natuurlijk allang ontdekt dat hier een zeer handige app voor bestaat (videgreniers.org).
Positief en nieuwsgierig, zo vertrek ik,
En met de wetenschap dat alles uiteindelijk anders verloopt dat ik nu verwacht.
Dat ik dé nieuwkomer ben in het gebied.
Dát ik initiatief moet nemen.
Dat ik hier ook weer alle beginnersfouten maak die ik als Nederlander in een ander land maar kan maken.
Maar ik weet, dat ik goed kan leven met het feit dat niet alles altijd direct goed komt.
Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat ik de komende periode beperkte toegang tot mijn email heb en niet in de gelegenheid ben om een nieuwe blog te schrijven.
Maar das niet waar.
Want ik kan mijn laptop openklappen en ik heb alles bij mij.
Mijn foto’s, mijn email en vooral lege Word pagina die wacht op de eerste verhalen.
Maar de komende zes weken ga ik wat betreft blog off-line.
Om aandacht te hebben voor Quatre Bras.
Te praten.
Te lezen.
Te ont-moeten.
Wandelschoenen aan te trekken en op pad te gaan in de Cevennen.
Waar alles zich een groene kleur lijkt toe te eigenen.
Van dat soort dingen.
In de eerste week van augustus start ik weer wekelijks met het schrijven van mijn Blog.
Over hoe ik mij red met dat 'toeristen-Frans' of mijn cultuurblunders of de mores van de Cevennen.
Les Brousses, ik kom er aan.......
In woord en beeld blijf ik overigens wel te volgen via mijn Instagram account.
Claire Blue
Mas Quatre Bras
La valette Les Brousses
30410 Molières-sur-Cèze
La France.