En daar was ‘ie dan, de avond die je wist dat zou komen.
Met een goed glas zaten Man en ik in de avondzon op het bankje voor ons huis.
Einde van een tijdperk.
Ja- de zaken gaan voorspoedig.
Want allez,......de datum van verhuizen komt werkelijk dichterbij.
Deze keer ben ik op een gestructureerde manier begonnen met inpakken.
D.w.z. doos volproppen en erop zetten wat er dan globaal zo-al-dus-in zit.
De testen zijn negatief en dus rijden Man en ik voor een week naar ons kleine gehuchtje.
Zo ongezien mogelijk via Duitsland Luxemburg op naar de uitgestorven Cevennen.
Het land zit weer aardig op slot en onze bewegingsvrijheid is beperkt.
Bij alles buitenshuis moet je een formulier op zak hebben met je gegevens.
Ja-dat is ook Frankrijk.
Waarom werd het eigenlijk dit land?
Want een Francofiel kan ik mij zelf bepaald niet noemen.
Zo’n type dat de wijnatlas kan dromen en haar eigen adresjes heeft voor al dan niet blauwdooraderde klooster-, geiten- en ezelinnenmelkse kaasjes
Of precies weet welke Chateaubriand je het beste weg hapt bij een Médaillon de Veau aux Truffes.
Dus waarom dan niet Portugal, ook dertig graden in de schaduw en veel logischer als je al de taal spreekt.
Of Italië, ook best een optie als je een behoorlijke wijn addict- zoals ik- ben.
Spreken ze ook nauwelijks Engels.
Maar ben je onbegrepen in Nederland als je deze taal niet machtig bent, het aardig van Frankrijk is wel dat dit ''the other way around is".
Herhaaldelijk heb ik mensen inmiddels “Sorry I don’t speak English” horen zeggen. Hoezo sorry? dacht ik dan nog.
Vond het eigenlijk wel aangenaam dat iemand nu eens niet die verwachting heeft dat je Engels spreekt.
En dat ik, omdat mijn Franse vocabulaire op zijn zachts gezegd nog best wat hiaten vertoont ,wel Frans moest spreken.
Eigenlijk eerlijk gezegd werd het Frankrijk simpel weg omdat het mogelijk is.
Niet zo heel ver weg en omdat we het wel eens willen proberen.
Wonen in Frankrijk.
Dus het gaat echt te ver om alleen maar die Franse vlag uit te hangen.
Want uiteraard lopen ook wij zoals bij elke emigratie tegen zaken aan waar we het een tijd moeilijk mee hebben.
Waar we even aan moet wennen.
Als voorbeeld de Franse bureaucratisch met zijn eindeloze formulieren.
Waarvan eigenlijk maar een ding duidelijk is :
Je moet ze invullen.
S’il vous plaît de volgende 28 documenten.
En in drievoud graag.
En daarbij lijkt niets lijkt per mail te kunnen, nee, elke instantie wil de formulieren retour via “La Poste”.
Voordeel zal wel zijn de postbode zo aan het werk blijft, maar alles duurt daardoor wel vreselijk lang.
Met inmiddels het gevolg dat de registratie van 'le docteur' nog niet rond.
En dus terwijl ik zwijmel en denk aan de romantische ongedwongen sfeer op het dakterras hoor ik de Man verzuchten:
Hoe dan? hoe komt dit dan in orde ?
Is maar een antwoord op:
Met een beetje Franse hulp en vooral een heleboel optimisme.