Was het pensioen ironisch genoeg het enige doel waar ik ooit onbewust structureel voor spaarde,
de eindfase ervan,
die leek lang op een groot vormeloos plan.
Pas nu besef ik hoe belangrijk het was.
Want het "rustgeld"
blijkt in mijn leven het keerpunt.
Nee, ik heb geen last van heimwee naar een goede oude tijd.
Kijk naar mij.
En je ziet hoe een vrouw die gepensioneerd is er uit kan zien.
Niet beroerd.
Niet bejaard.
Niet afgetobd, uitgeteld of uitgerangeerd.
En opmerkelijk!
Mijn leven voelt absoluut niet zinvoller of zinlozer dan toen ik werkte.
Eigen doelen.
Daar gaat mijn leven nu over.
En één van die doelen is verhalen vertellen.
Over Frankrijk, over Leven en over Ontmoetingen.
Wekelijks in een blog.
Dat de Cevennen gastvrij is voor wie zich wil verbergen,
werd mij dit weekend opnieuw duidelijk.
Want pas na zes maanden ronddwalend in de buurt merkte ik haar op.
Tussen een groep verlaten huizen.
Françoise.
Lezend, in de enige (stilstaande) auto die ik zag.
Haar huis van gestapelde leistenen was te koud om te verblijven voor de tijd van het jaar, zei ze.
Hakkelend en zoekend naar woorden vroeg ik wie zij was.
Ze noemde haar naam en vertelde haar hele leven in dit verlaten gehucht tussen de vervallen huizen
te wonen.
Een eeuw geleden met haar Marokkaanse ouders.
Nu als laatste oorspronkelijke bewoner.
Samen met nog vier andere levende zielen.
Haar kippen en haar katten.
Françoise sprak niet over werken, zij had het over haar “bestaan”.
De tuin moest worden bijgehouden, het huis moest worden opgeknapt.
Ooit zorgde mijnbouw hier voor welvaart en bleek er zelfs in 't gehucht een drukkerij te zijn geweest.
Het verlaten gebouw herinnerde eraan.
Eindfase gevoelens en de
onvermijdelijke achteruitgang.
Ook daar.
Ook zij.
Françoise leek ze te aanvaarden alsof ze er nou eenmaal bij hoorden.
Tevreden met wat er nog kan.
Lezend in haar (kunst)boek in de auto met haar gezicht naar de zon toe.