Aangezien eenzaamheid nog bedreigender is voor de mens dan obesitas,
leek het mij goed om mijzelf zo rap mogelijk onder de Franse mensheid te mengen.
Nu ben ik in mijn leven geworden,
wat ik ben geworden,
maar naar Frankrijk vertrokken omdat ik anders wil.
Daarbij vertrouwend op ervaringen.
Ik dacht er hieraan, toen ik deze week het filmpje op YouTube van pianiste Maria João Pires zag.
Zij geeft een concert.
Echter op het moment dat het orkest begint te spelen stort ze in.
Ze realiseert zich dat ze het verkeerde concert heeft ingestudeerd.
De dirigent merkt het,
maar dirigeert door,
terwijl hij haar ondertussen mimt.
“Je hebt dit concert eerder gespeeld, vorig jaar”.
“Je kent het nog”
“Je kunt het spelen”
En dan gebeurt er iets
Pirez concentreert zich,
valt op het juiste moment in,
en speelt een foutloos concert.
Ok, ok, nu ben ik weliswaar geen wonderpiano kind geworden,
maar een heel klein beetje haar ben ik wel.
Ik wist en voelde dat ik meer in mijn vingers had dan die routine werknemer die ook ik toch was geworden.
Ergens diep zat mijn improvisatie vermogen vast nog wel ergens.
Dat gevoel van: laat mij maar in dat diepe springen.
Want ik weet dat ik op zo'n moment kan zwemmen.
Nu ben ik naast de vele rollen die ik heb in mijn leven heb vervuld ook altijd fulltime schatzoeker geweest.
En dát bracht mij recent op de plek van opgezette vissenhoofden christelijke afbeelden en oude meubels.
Een plek waar niet alleen goederen een tweede kans krijgen,
Maar ook mensen.
En ging het bij al mijn sollicitaties om het laten afvallen van de minst geschikte kandidaat.
Hier bleek dit omgedraaid.
Hier werd niet gekeken naar de meest geschikte kandidaat,
maar aan welke bijdrage een mens kan leveren.
In deze Bijenkorf van Kringloop staat niet efficiency maar het sociale aspect centraal.
Mag de vrouw die alleen met haar hond werkzaamheden kan doen, dat doen.
Alles wordt gesorteerd door Hoofd Kringloop.
Met een uitstraling van zekerheid dat we (ja-we-want vanaf deze week werk ik er twee dagen per week) met elkaar dingen goed kunnen,
en dat we het anders ook wel redden als dingen anders lopen dan gepland.
En zo ben ik vrijwilliger.
Vrijwilliger van de afdeling borden en glazen en eenzame kopjes en van vele aanbiddelijke porseleinen ceramische beeldjes.
Voornemens over het niet meenemen van 2e hands vergat ik overigens direct.
Want zo gaat dat bij liefde op het eerste gezicht.
Dat maakt blind, vergeetachtig,
En daarom ook gelukkig.
Filmpje :www.youtube.com/watch?v=n89F9YKPNOg