Ik ben altijd al het type geweest dat denkt:
dit kan ook nog.
Daarom hield ik in Nederland zo van passief consumeren op Funda.
Een soort bakstenen FOMO, maar zonder financiële gevolgen.
Funda is een snoepwinkel voor de dromerige huisjeskijker.
Alles keurig op een rij, met adres en al.
Even ernaartoe rijden, binnen gluren, buiten staren.
En als het niks is?
Hup, door naar de volgende.
In Frankrijk werkt dat anders.
Geen Funda.
Geen overzicht.
Makelaars die niet samenwerken en woningen die zich als spookhuizen gedragen:je weet dat ze er zijn, maar waar?
Dus loop ik langs etalages.
Vergeelde foto’s, vage beloftes.
Prachtig gelegen. Uitzicht op de bergen.
Welke bergen? Waar? Geen idee.
Soms staat er een straat bij, maar meestal krijg je slechts een regio.
Saint-Ambroix en omgeving—alsof je met een metaaldetector op zoek moet naar de voordeur.
Online zoeken dan?
Kan, maar verwacht geen sfeerplaatjes.
De foto's uit het pre-smartphonetijdperk.
Half beslagen lens. Verkeerd licht.Een bed zonder overtrek.Keukenvloer met losse tegels.Vitrage die in een vorig leven een tafellaken was.
En altijd, altijd persoonlijke spullen:uitpuilende wasmanden, volle vuilnisbakken, een wc-borstel pontificaal in de hoek.
Opbellen dan maar?
Ho ho, niet zo snel.
Eerst formulieren invullen, verklaren dat je geen lening nodig hebt.
Bewijzen dat je serieus bent.
Huizen kijken op goed geluk? Vergeet het.
De locatie? Geheim. Die hoort u later, bij de bezichtiging.
Hoe ik dit allemaal weet?
Omdat ik tóch blijf kijken.
Omdat ik haar toch blijf horen.
Dat stemmetje. Dit kan ook nog...
Want ergens, achter die beroerde foto’s en mysterieuze omschrijvingen,zou zomaar dé levensloopbestendige Mas kunnen schuilen.
Met olijfbomen.
Truffeleiken.
Voor als Man echt stopt.
Op loopafstand van het dorp.
Voor als ik écht een oud besje ben.
Voorlopig kan ik het misschien loslaten.
Maar ik ken mezelf.
Alles begon altijd met even kijken.