'Frons dan eens’ vraagt een van mijn collega tijdens de lunch.
Ik probeer wat mij gevraagd wordt, maar het lukt niet.
Op mijn ontboezeming dat ik ‘de frons’ volledig zat was, volgen (uiteraard) een hoop meningen.
Claire Blue & Botox blijkt een verwacht gemakkelijk gespreksonderwerp.
“Mij te eng”
“Een dagje niet drinken helpt ook hoor Claar”
Nee, werkelijk geen hond die mij van deze oppervlakkige onzin had verdacht.
Ha ha, jij flower power vrouw, dit is toch echt helemaal niets voor jou!
En juist dat vind ik stiekem eigenlijk ook heel erg grappig.
Maar eerlijk is eerlijk waarom doe ik dit?
Is de frons niet gewoon een stoornisachtige obsessie ?
Ben juist ik hier niet de gefrustreerde oude vrouw die enorm door de mand valt?
Claire Blue met haar prominente mening over niet meer verven en mooi (grijs) ouder worden.
Word het niet tijd mijn leeftijd met al zijn beperkingen gewoon moedig voorwaarts te accepteren?
Want immers zoals ik recent in de Volkskrant las (Suzanne Weusten) ‘hoe ouder, hoe gelukkiger’.
Ik takel lichamelijk wel rap af maar door levenservaring zou ik emotioneel stabieler zijn dan toen ik jong was.
En dus veul gelukkiger worden, aldus dit onderzoek.
Maar ik wil gelukkig zijn, niet worden peins ik.
En valt er niet ongelofelijk veel te tobben over die enorme te verwachten aftakeling?
Ik denk diep na en probeer –automatisch- te fronsen.
En dat lukt nou toevallig niet.
Gelukkig maar.