Twee dagen per week ben ik in Bessèges.
Een uitstervend dorp,
het beeld van eenzaamheid,
zoals er velen zijn in Frankrijk.
Zo’n dorp waar in een lange hoofdstraat gesloten deuren en lege winkels elkaar afwisselen.
Met slechts één levendige Carrefour.
Waar iedere dag een man zingt, zichzelf begeleidend op zijn gitaar, met naast hem zijn hond.
Met een brug over een rivier.
Begrensd door verlaten fabrieken.
De plek waar mijnen werden gesloten,
En twee decennia later de staalfabrieken volgden.
Zo’n dorp.
Met een in onbruik geraakt treinstation.
Nee, het is duidelijk,
van zo’n plaats droom je niet.
En clichés hebben uiteraard altijd een kern van waarheid.
Want hier wonen betekent bijna altijd,
leven van een RSA.
Het actieve solidariteitsinkomen in Frankrijk dat mensen zonder baan een minimum geeft.
Maar RSA is eigenlijk geen leven.
Het is slechts een mager inkomen.
En toch,
toch wordt hier geleefd.
Zijn er, net zo als in Parijs, nog steeds mensen op de terrassen van de plaatselijke cafés.
Maar het is direct duidelijk:
Het is hier echt geen Parijs.
Want de kringloop toont mij zichtbaar het leven van precaire mensen.
Wie zijn zij?
Wie zijn deze mensen?
Zij werken in ieder geval niet.
De meeste wonen op vervallen plekken, zonder douche en keuken,
in en rondom het dorp.
Om die reden wordt er iedere dag voor deze galerij van innemende personages zonder professionele activiteit warm gekookt.
Wonderbaarlijk genoeg hoor ik ze noch over geld noch over hun “gekwelde bestaan” uit het verleden.
Alsof ze dat niet nodig hebben.
Geen klachten, geen claims in de woorden van deze groep gemarginaliseerde mensen,
van wie toch gezegd zou kunnen worden dat ze gedegradeerd zijn.
Maar die zich voor mijn oog lijken en blijven verzetten tegen de somberheid van het bestaan in deze regio.
Die vrolijk op de valse piano spelen,
of schaken als er een bord binnen komt
of kastanjes verzamelen om te verkopen.
En zwemmen in de rivier.
Ze lijken genoegens te maken in de barsten van onzekerheid van hun leven.
Hun dagen lijken gevuld met niets
Behalve dat deze groep van gedeukte en sympathieke personages duidelijk een ziel hebben
En deze geven aan het leven in dit dorp.