Om bij het begin van dat rijk te beginnen, het tripje ernaar was deze zomer al afgesproken.
Eerlijk gezegd niet het verblijf (ik ben nog al last minute) maar wel de stage van Man.
Aangezien Man namelijk wil kijken of het gras hier inderdaad groener lijkt.
Vanzelf weten ook wij van Corona en dus waren er van te voren vuiltjes aan de lucht.
Maar wat viel er te verwachten of te voorspellen?
Op mijn netvlies nog de stevige aanpak in Frankrijk met zwaar bewapende agenten die mensen controleerden midden op straat.
Of de keuze van landen die economie belangrijker vonden dan de gezondheid van de mens.
Ja, als mij iets duidelijk is, is het dat mens en wereld niet samen verenigd is tegen rampen.
Iedereen lijkt aan zichzelf te denken en voert op geheel eigen wijze oorlog tegen de onzichtbare vijand .
En opnieuw (b)lijken alle kaarten te worden geschud.
De eerste keer dat ik Corona in de ogen keek, is niet te vergeten.
Opgeroepen op een late vrijdagmiddag zag ik verpleegkundig ingepakt als maanmannetjes met bedden door de gang rijden.
Het is er dus echt, dacht ik, naïef.
Het was er.
En eigenlijk bleef het er.
Een quarantaine hier, een besmettingshaard daar, er is en was geen ontkomen aan.
Dit virus als plaag die bestreden moet worden.
De mysterieuze ziekte met ethische dilemma's.
En toch zijn het niet de maanmannetjes en vrouwtjes die mij daar zozeer aan herinneren.
Nee- het zijn de levens van mensen die totaal en blijvend veranderen.
Al die ondernemers in de horeca die zo hun best deden om dit te laten lukken. De mondkap, de anderhalve meter.
Mijn dagelijkse leven, meer dan mijn lief is tegen wil en dank aan huis geklonken.
Toch is er positiviteit.
Is er solidariteit.
Dat woord uit een ver verleden.
Steden die letterlijk meer ruimte geven aan inwoners, omdat het gezonder is.
Mensen die ontdekken dat reizen zonder vliegtuig ook van waarde is.
Het geplande verblijf in de Cevennen (b)leek een goed plan.
Maar wat is en blijft het moeilijk om het juiste te doen.
Want opnieuw zijn er weer andere maatregelingen.
Corona polariseert, merk ik.
Het ene kamp maakt zich zorgen en vindt dat wie dat niet doet ongelijk heeft, niet uit zekerheid over het eigen gelijk, maar omdat het andere kamp te zeker is van het zijne.
De nieuwe discussie over vrijheid komt op gang.
Hoe erg wordt het? is het?
En toch.
Was mijn standaard antwoord op de vraag hoe het ging de afgelopen jaren niet :
Druk.
En nu ?
Opnieuw niets druk.
Weer de lege agenda.
Maar van de tien jaren dat ik in Afrika woonde vond ik dat eigenlijk toch allerfijnste.
Tijd hebben.
Geen agenda.
Opnieuw mag en moet ik met het virus leven.
Heb ik het rijk alleen.
Onthaast ben ik.
Dat heeft Corona in ieder geval bereikt.