Ze steekt de straat over zonder te kijken.
Toch word ze niet aangereden.
Een verlopen grijze jas draagt ze, of zoals nu in augustus een vale jurk.
Tijdens de winterkou miste ik haar in het straatbeeld,
ze leek even weg.
En dat terwijl haar actie radius toch niet groter is dan het centrum van het stadje.
Daardoor trof ik haar ook vaak.
Want dat is wat we beiden graag doen,
gewoon maar wat flaneren.
En zo herkende ik na verloop van tijd haar gezicht,
en zij het mijne.
Gelukkig dook ze in het voorjaar weer op.
Schuifelend over het trottoir.
Hé heb je d'r weer, zeiden mijn passagiers van de voedselbankbus, toen we haar passeerden.
Want ze bleek een van de lokale persoonlijkheden van Saint Ambroix te zijn.
Verleidelijk was ze geweest, vertelde men mij, ooit lang geleden,
zonder er veel moeite voor te doen.
Wat overigens geen eenvoudige manier van geld verdienen was.
Want zeg nou zelf Clara, hoe charmant kan een man die betaald voor seks eigenlijk zijn ?
Nee, ook in dit land gaat prostitutie zelden over avontuur en vrouwelijke seksuele bevrijding.
Haar Clientèle bestond uit kunstenaars, mijnwerkers maar ook uit rijke mensen of plaatselijke politici.
En deze laatste sliepen weliswaar wel met haar maar stemden in 2013 ook tegen haar métier.
Het initiatief van een stel parlementariërs van links&rechts zorgde vanaf toen voor een hoerenloop verbod.
Het oeroude mannelijk privilege werd aan banden gelegd.
1500 euro kost de blijheid van de klant nu als ie gesnapt wordt.
Het gezicht van de Franse prostitutie is veranderd in de loop van de geschiedenis.
Want was in 1990 nog 80% van deze vrouwen Frans, nu is 90 % afkomstig uit landen als Roemenië en Nigeria.
En niet langer heeft iedereen het recht om zijn charmes vrij te verkopen.
Maar natuurlijk is het seksuele gedrag van mensen niet per wet te regelen.
Dus het straat sekswerk daalde wel sinds 2016, maar het aantal sekswerkers via internet nam juist toe.
Prostituees.
In de verhalen van Emile Zola en Baudelaire zijn ze onmisbaar.
Net zo als deze Mata Hari van Saint Ambroix.
Maar hoeren bouwen nou eenmaal geen pensioen op,
en dus zorgen haar oude klanten nog een beetje voor haar.
of nou ja wat wellicht ook geldt:
Hoe ouder je wordt hoe meer je je kunt herinneren,
en hoe minder je nodig hebt om die herinneringen op gang te laten komen.
Dus is het un café hier, un croissant daar en handschoenen in een koude winter.
En dat zorgt in elk geval in Saint Ambroix voorlopig nog voor:
tout voir, tout entendre et ne rien dire*
* Horen, zien en zwijgen.