Met terugwerkende kracht ben ik een voorloper.
Want zo’n vijftig jaar geleden kocht ik al mijn eerste tweedehandsje.
Een lange vintage Afghaanse borduurspiegel jurk uit de jaren zeventig.
Nood was deugd, want nieuwe kleding kon ik mij toen niet permitteren.
Idem in Afrika.
Stapels met kleren lagen er in hopen op de markt.
Later, de portemonnee gevulder, leek het een feest nieuwe kleding aan te schaffen.
Al kreeg ik toen al vlot na iedere koop iets van wat je nu kledingkoopschaamte zou noemen.
En dus keerde ik met hart en ziel terug bij mijn eerste liefde.
Tweedehandskleding.
Niet heel vreemd dus dat mijn kledingkast mijn schatkamer is.
En dat hobby werk werd.
Drie dagen per week sorteer ik inhoud van binnen gekomen kleding,
en verdeel het over drie stapels.
Man-vrouw-kind.
Van hoge hak tot leren jack, écht T-shirt van Armani of een broek van Gucci.
Er is een soort van pashokje maar praktischer is om de tailleband van de rok om je nek te houden.
Als de uiteinden elkaar raken, dan weet je dat die om je middel past.
Das een truc die heb ik geleerd.
Maar eerlijk gezegd, er zijn nauwelijks rokken (en jurken).
Het is de broek die domineert.
Toen ik recent bij het openen van weer zo’n plastic zak vol broeken een “pas encore” verzuchtte, werd ik op de vingers getikt.
Of ik wel wist dat vrouwen in dit land pas sinds 2013 niet langer achter de tralies kunnen belanden louter omdat ze een broek dragen.
Huh, hihi, WAT ?
Ja -dus.
In dit land moesten vrouwen zich tot die tijd volgens de wet kleden als vrouw,
en daar hoorde dus geen broek bij.
Bleek een restant uit een ver, post revolutionair verleden, waarin Parijs zich zorg maakte over de oprukkende travestie.
Dat de verouderde regel nu weliswaar overboord is gekieperd,
maar vrouwen hebben in Frankrijk nog steeds geen volledig zeggenschap hebben over hun beendekking.
Mijn mond zakte steeds verder open.
Wat blijkt ?
Volgens de Franse wet mogen werkgevers anno 2023, als ze “goede” redenen aanvoeren nog steeds eisen dat vrouwelijke werknemers komen opdraven in een rok.
En die regel wordt nog volop toegepast in kledingzaken, luchtvaart maatschappijen en in de horeca.
In Frankrijk kan een mannelijke baas kleding regels opstellen voor zijn vrouwelijke werknemers.
En vrouwen protest tegen deze mannelijke dominantie is er nauwelijks.
Nou ja, je kunt zeggen dat je op de fiets naar je werk moet.
Dan kan je toestemming worden verleend.
Het was een bericht waarop ik reageerde zoals ik ooit reageerde toen mijn moeder vertelde dat zij ontslagen werd als onderwijzeres toen zij trouwde.
Aanvankelijk ongelovig, vervolgens giechelig, toen gierend, maar eindigend met een vuist op tafel.
8 maart.
Internationale Vrouwendag.
Het blijft nodig.