Huidhonger

Veertig jaar geleden stopte ik mijn universitaire studie en stapte de ziekenhuiswereld in.

Ik werkte onder strenge hoofdzusters waar ik bang voor was, onder artsen die ik ver boven mij verheven vond staan en kreeg te maken met grote verantwoordelijkheden.

Werknemer en leerling tegelijkertijd.

De gemiddelde werkdag bestond nooit in ‘mijn’ wereld.

Als ik drie dagen de zelfde patiënten had, had ik toch drie verschillende dagen.

De ene dag rustig, de andere dag bere-druk en op de derde dag iets totaal onverwachts anders.

Niet geplande opnames, onverhoeds sneller opknappen, overwinningen, sterfgevallen.

En vooral heel dicht bij mensen mogen komen.

Dat laatste is en bleef mijn grootste drijfveer om in het ziekenhuis te blijven werken.

Dat mensen je vertrouwen met hun alles (maar dan ook met álles).

Naakte lichamen, grote geheimen en dromen en vooral prachtige gesprekken.

De dokters te woord te staan in hun taal.

Afgelopen zes maanden werd echter alles in het mij zo vertrouwde ziekenhuis anders.

Desinfecteren, personeelsingang, looproutes, de lijst met ingrijpende maatregelingen zijn enorm.

Maar vooral het verplicht thuiswerken.

Naar huis gestuurd worden.

Niets meer samenwerken, of elkaar uitdagen, of de advocaat zijn voor je werknemer, of een beetje geestelijke verzorger.

Het is en blijft in 2020 in-uit-in-loggen, online vergaderen, tokens, ZOOM, Star-Leaf, Teams, Skype.

De hele dag naar gezichten kijken zonder dat je een visuele pauze kunt nemen.

Ergens in augustus begon bij mij de onrust, dat ik zo niet verder kan.

Dat ik dus zo iemand ben die alleen met woorden of een houding iets goeds kan brengen.

Dat ik alleen zo mensen op weg kan helpen, vertrouwen geef of gerust kan stellen.

Ik heb altijd vooral mijn ogen en handen nodig gehad om grootste dingen te bereiken.

Aanraken en rondrennen, verantwoordelijkheid dragen, oplossingen verzinnen, nauw samenwerken.

Ik lijd.

Ik lijd aan geestelijke huidhonger.