Uiteraard mijn favoriete programma.
Heerlijk, kijken hoe stellen elkaar afkatten of meegesleepte kinderen jankend op de nieuwe school achter laten.
Ingestorte daken, een defecte zwembadpomp, avonturiers die twee woorden Italiaans spreken, of ff vergeten te onderzoeken of de bodem geschikt is voor een camping.
Een makkie is het: “Ik Vertrekkers “ stapel gek verklaren en uit te lachen.
Maarrrrrrr..............
Zij doen het.
Verf krabben, behang van muren scheuren, glas in vensters zetten zonder daadwerkelijk plan.
Mijn structuur is chaos zegt Emmy.
En viert zo haar 60ste verjaardag in d'r uppie, zich hardop afvragend waar ze in godsnaam mee bezig is.
Yep, “Ik vertrekkers” hebben absoluut vooraan gestaan toen moed en veerkracht werden uitgedeeld.
Afgelopen maanden kijk ik anders,
Alsof ik bij de “Ik vertrekkers” op levensles ben.
Tuurlijk, tuurlijk je kan hen (lees mij), naïef noemen.
Nederlanders die naar Duitsland emigreren en denken dat Samstag dinsdag betekent,
Of een camping beginnen maar nog nooit in een tent hebben geslapen,
Of denken dat een bouwvergunning aanvragen in Spanje net zo gaat als in Nederland.
Oh heerlijk leedvermaak vanaf die bank.
Maar ze-(we)- doen- het-.
Eindelijk-eigenlijk alles echt alles opgeven en wakker liggen.
Wellicht zou een aardige opvolger van Ik vertrek, Ik blijf zijn.
De serie waarin mannen en vrouwen worden gevolgd die zich lusteloos de dagen doorslepen.
Waar mensen eindeloos blijven overwerken om pensioen tekorten te compenseren.
Waar je ouders ziet die uren in hun auto doorbrengen om kroost van en naar vioolles te brengen.
Denk niet dat het echt spannende televisie oplevert over mensen die zich zelf echt tegenkomen.
Wel de waarheid dat het leven watertrappelen is,
op die plek in het leven, waar je in het zwembad bent ingegooid.
En waar het eigenlijk gewoon vaak een kwestie van boven water blijven is.
Maar echt eens tegen de stroom in durven zwemmen?
Met doorzettingsvermogen, durf en ondernemingszin?
Nee- dat niet.
Tegen verwachting in slagen de meesten van 'Ik vertrek' om uiteindelijk toch die naaktcamping in Slowakije of het biodanza cursusoord in Denemarken op te zetten.
Een minderheid blijkt slechts terug te keren,
Dat is namelijk de realiteit.
Dat zijn de cijfers.
Soms toch opgegeven maar dan altijd met het besef dat de langgekoesterde vertrekdroom is nagejaagd.
En daar hebben die bankzitters niet van terug.
Overigens………….. die Emmy he, die Emmy die flikte het.