1992
Man en ik besluiten na vier jaar Kenya opnieuw te vertrekken.
Zambia deze keer.
En om te komen waar we wonen en werken.
rijd je eerst van Lusaka naar Mongu (Amsterdam- Parijs zeg maar)
om daar vervolgens uit te kijken over de vlakte,
waar je de volgende dag weer verder rijdt.
Of niet.
Want onze plek lag aan de andere kant van de Zambezi.
En in de regentijd trad die buiten zijn oevers en moest de oversteek per boot(je).
Trouwens,
als je al kon rijden,
want van een echte weg was sowieso geen sprake.
't was meer een soort zandbak, waar niemand de weg kende.
Wat niet uitmaakte,
want alle wegen leidde toch naar het einde van die wereld
namelijk:
Kalabo.
Het is in die tijd dat Man en ik hen leren kennen.
Ankie en Jaap.
Idealisten, ietsje meer ervaring, pietsie ouder.
Maar met dat zelfde verlangen.
Iets veranderen aan de gezondheidstoestand die in onze ogen niet deugde.
Een beetje hippie.
Drie jaar lang zijn Man, Dochters en ik welkom in hun huis, in hun gastenverblijf.
Talloze malen slapen, eten, koken we er.
En uitgerekend zij zijn het die dit weekend als eerste in ons-net- klare gastenverblijf verblijven.
Want de uitspraak "vis en visite is drie dagen genieten" is heilig in de wereld van emigranten.
Dus dat gastenverblijf moest en zou er komen.
Toen bij hen.
Nu bij ons.
Dertig jaar later,
dertig jaar verder.
Maar in know-time is helder dat hart en hersens nog steeds een verbinding hebben.
En dat de toen al aanwezige clowneske zelfspot in Frankrijk net zo verlichtend werkt als in Zambia.
Het is deze avond, dit bezoek, waardoor ik mij realiseer dat in de mensen waar ik van hou kwaliteiten terug keren.
Dat ik graag bevriend ben met mensen die moed hebben,
die zich manifesteren in Het Leven.
En die begrijpen dat alles hier in huis gaat zoals het gaat en ondertussen zich vrij voelen om te doen wat zij willen.
"Je kunt altijd nog aan de vaste vloerbedekking" is mijn levensmotto.
" Ik woon in mijn schoenen" zegt Ankie.
Vrijheid.
De essentie.
Misschien wel het belangrijkste.
Met daarbij het talent om heftig de wereld te willen blijven verbeteren.
Ook na je zestigste,
Mensen zoals Ankie en Jaap.
Ze zijn zeldzaam.
Comments