waar ik woon,
zijn mijn dagen overzichtelijk geworden.
Het biedt vaste gezichten,
duidelijk patronen.
Ik begin mij te hechten aan de karakters.
De vrouw op de hoek,
die mij als eerste gedag zwaaide toen ik hier kwam wonen,
en op een dag een gebaar maakte van “wacht even” ,
even later kwam zij naar buiten en kreeg ik bramen jam.
Of de achterbuurman die gedroogde paddenstoelen kwam brengen,
en vroeg of ik op zijn huis wilde passen als hij naar zijn zoon was in Les États-Unis.
Het is een bijzondere gehucht hier,
en allang geen homogene gemeenschap meer.
Want voortdurend dienen zich nieuwbakken bewoners aan.
En nee,
dat zijn geen boeren of arbeiders.
Meer een soort bonte verzameling voormalige stedelingen,
nationaal en internationaal.
Permanent of met vakantiewoning.
En niet direct samen levend met de traditionele bewoners,
maar die wel openstaan voor contact en/of graag tijd met je doorbrengen.
Maar reken niet op je Franse buuf hoor, zei één van bonte verzameling hier.
Want onze directe buren bleken van zo ongeveer de halve regio familie te zijn,
en met de andere helft bevriend.
Dus een kop koffie of een apero bij elkaar thuis ?
Dat zou echt slechts voorbehouden zijn aan die groep.
Misschien lag het aan het feit dat Man op een middag met dokterstas lopend op weg was.
De heuvel op.
Gewaarschuwd door een buuf ,
dokter daarboven,
daar ligt al dagen een vrouw op bed.
Gevallen.
En ze wil absoluut niet weg want echtgenoot en zoon hebben haar zorg nodig.
Nauwelijks bereikbaar per auto, tenzij je de andere heuvel nam.
Dus liep Man er buiten kantoor uren heen, constateerde gebroken heup,
regelde ambulance en operatie.
Was het toeval dat een dag later de jagers geschoten wild kwamen brengen?
Dat de bakker met de tatoeages une baguette et deux croissants op de toonbank legde voor ik iets had gezegd.
Of de oude kroegbaas naast ons, een echte Cevenol,
niet alleen groette maar ook een praatje maakte en vroeg hoe oud de dokter was,
om vervolgens te concluderen dat ie nog wel tien jaar als huisarts kon werken hier.
Of de buurvrouw die opeens aanbod echt altijd op huis en katten te passen als Man en ik weg waren.
Alsof het vanaf dat moment binnen een straal van één km was afgesproken
Die twee Nederlanders hier.
Das wel goed.
Die blijven echt.
Ach,
misschien moet je in het dagelijkse leven je plek in het noaberschap toch een beetje zelf verdienen.
Is dat hier eigenlijk niet zo gek veel anders als in Nederland.