In de winter.
Een lastig ding.
Het is immers wel een bewezen effect op het humeur,
die hoeveelheid daglicht.
Tuurlijk tuurlijk,
op 't afgelegen eiland,
was die levensvreugde voelen-net als in Frankrijk -niet zo heul moeilijk.
Strakblauwe hemel, turquoise zee, hangmat onder zacht ruisende bladeren,
inclusief de aan het einde van de wereld eiland dochter.
Makkie.
Ja, ik begrijp Oudste wel.
Het licht zien, is praktisch gezien, daar toch een stuk minder lastig.
Maar tja,
na dit pareltje moesten Man en ik nog naar Nederland,
waar de regen, begreep ik, al weken, met bakken uit de lucht viel.
Mijn vurige wens was dus dat het in ieder geval droog zou zijn.
Helaas.
Ook ik kwam niet veel verder dan de grijze lucht.
Al deden weermannen& weervrouwen wat ze altijd doen:
Hun berichten zo laten klinken alsof er werkelijk helemaal niets aan de hand is.
Iedere dag opnieuw klonken hun positieve associaties:
Achter het wolken dek verschijnt af en toe de zon.
Wat vandaag valt, valt morgen niet
Nou, dat bleek welgeteld nul garantie.
Want het was kort samengevat:
Mens vijandig weer.
Van mot tot stort,
zeg maar.
Dus werden treinen gevuld met natte zwarte of donkergroene jassen,
wasemend van het vocht.
Al die vervoersmiddelen zaten uiteraard vol (zucht NS).
Ik dacht aan het coronavirus.
Nee, het Nederlandse klimaat is niet iets waar ik gelukkig van word.
Wel, van het weerzien van vriendinnen, vrienden, buren,
van Jongste.
Van een stad vol restaurants (ok wel altijd boeken).
Van een Nederland dat in het teken staat van gemak van snelheid.
Waar je overal en altijd kunt pinnen.
En je werkelijk tegen alles kunt verzekeren. (zelfs regenschade).
Het land dat elk risico probeert uit te sluiten.
Echt, het was goed vertoeven in de “gemakssamenleving”.
Maar er was heimwee.
Er was het gemis van de stilte.
Van de heldere blauwe lucht om mij heen.
Naar het kleine gehucht waar ik mijzelf moet vermaken.
Waar de natuur niet onder druk staat door hutjemutje recreanten.
Of waar boswachters oproepen om na storm niet te komen wandelen,
omdat er eerst moet worden opgeruimd.
Pas dàn is het veilig.
Tuurlijk,
ik mis veel.
Heel veel.
maar geen Joie de vivre.
Nooit.
Zelfs niet in de winter.