Nîmes.
Ineens zag ik haar lopen.
Oudste.
De eerste.
Haar in een staat uitgezakt.
De grote knalroze Chinese koffer achter zich aanslepend.
Haar rugzak nonchalant.
Zeventig kilo levenslust.
En toen zag ze mij.
Wachtend, op La Gare de Nîmes Centre.
Juf Nienke op verlof.
Amsterdam niet langer meer haar woonplaats.
Suriname haar bestaan.
Oudste profiteerde dit jaar niet van het nieuwe onderwijsakkoord en de tien procent extra.
Want haar werk speelt zich in Paramaribo af.
Dáár kinderen klaar stomen voor de wereld maar met een lage status en een dito salaris.
Dat is haar leven.
Het leven waarin ze zich steeds meer ontwikkelt tot een mens dat ze allang is van binnen.
In een land waar weliswaar geen schaarste heerst, maar waar burgers vanwege de hyperinflatie en koopkrachtdaling niet of nauwelijks in hun basisbehoeften kunnen voorzien.
Verarmd volk.
Ik geef het je te doen als dertiger.
Haar betrokkenheid ontroert me.
Het vuur waarmee ze 'haar' kinderen nieuwe dingen leert, laat groeien, alsof het de hare zijn.
Hoofd, hart, handen.
Het zijn haar pijlers.
Met de hele aarde als haar werktoneel.
Niet langer alleen mijn kind maar een wezen met een eigen waarde.
Volkomen eigen en toch onherkenbaar tegelijkertijd.
En dat zij zo zelfverzekerd de wereldgrenzen opzoekt, dat heb ik natuurlijk aan mijzelf te danken.
Want was haar hele opvoeding daar niet opgericht ?
De gezinscultuur, het onderwijssysteem.
Weet veel van de wereld!
Lees breed!
Verdiep je in onderwerpen!
Kijk bij iedereen-overal- de kunst af!
Was ik het niet die het ook zo belangrijk vond dat deze generatie zich kon ontplooien?
Dat juist zij hun talent konden ontwikkelen, hun hart moesten volgen en vooral voor zichzelf moesten kiezen?
Niet de veiligheid maar het avontuur.
De verbreding.
De jeugd als onderdeel van internationale communities.
Geen wonder dus.
Dat oudste vertrok.
Maar waar generatiegenoten nu aan het gordijn trekken om het laatste kiertje waarachter nieuwsgierigheid verschuilt dicht te trekken en zich settelen,
trekt Juf Nienke dat gordijn zo ver mogelijk open.
Weg uit Nederland.
En ik?
Ik gaf haar groot gelijk.
Ja, ja,
Ouderlijk falen is van alle tijden.
Want weliswaar trots als ze door het douane poortje verdwijnt.
Voelt Frankrijk wel erg alleen opeens.
En doet afstand er wel toe.
Gelukkig blijkt het wereld wijde web inderdaad wereld wijd
Maar,
mag ik toch even klagen als een echte Nederlander?
want ofschoon dochter(s) al lang van mij weg zijn en ik weet dat het goed zit,
voelt het nu anders.
Als verlies, ook al is oudste springlevend gelukkig en gezond.
En alhoewel het natuurlijk mijn vette dikke eigen schuld is dat zij zo ver weg woont,
mag ik haar missen ?
NB: Indien je Nienke haar werkzaamheden wil steunen (of nog mooie leesboekjes hebt) neem dan contact met haar op via nienkekral91@hotmail.com.