Ik heb mij altijd verheugd op het kerstpakket.
Het is de jaarlijkse traditie waar ik met smart naar uitkijk.
Een goed kerstpakket, ik zeg het je, das pure zingeving.
Sterker nog: het kerstpakket is de ware antirevolutionaire geste.
Een heel jaar ongenoegen en wrevel krijgt zomaar door deze gift een aura van mildheid.
Overigens, voor de werkgever is het wel een echte breinbreker.
Want de verkeerde product keuze leidt niet alleen tot tumult op de werkvloer.
Ook thuis worden gezinnen rond de sombere dagen vaak gered van de melancholie door de inhoud van het kerst pakket.
En dus is de grote vraag eind december: wat zit er dit jaar in?
Persoonlijk word ik het meest opgewonden van een houten doos, ritselende plastic zaagsel en volkomen nutteloze producten die als schatten op de bodem liggen.
En echt Kerst is pas als ik collega’s met een verbeten blik de vervloekte doos op hun fiets zie meeslepen.
Commentaar op het kerstgeschenk van de werkgever is natuurlijk 'not done'.
Nooit.
Dus mij zal je geen kwaad horen spreken over de elektrische tandenborstel die ik per email kon aanklikken.
Of de mogelijkheid om het pakket in geld aan de zeehondencrèche te schenken.
Op zich best een sympathie idee, maar come on, zo denk je toch niet aan het lot van de verpleegkundige.
Maar hoe mijn voorkeur ook uit ging naar de prachtige dozen met gulle inhoud,
dit jaar noopte de coronacrisis tot nieuwe creatieve initiatieven.
Een hoopgevend alternatief werd half december aangeboden als vervanging voor het traditionele kerstpakket.
Ik juichte het initiatief van mijn werkgever hartstochtelijk toe.
Geen enkele moeite had ik er mee dat glühwein en soepstengel dit jaar plaats zou maken voor hebbedingetjes.
De mooie uitgevoerde website bracht mij moeiteloos in de passende kerstsfeer.
Na lang wikken en weken koos ik.
Wijn glazen.
Uit ervaring weet ik dat deze altijd wel ergens van pas komen in mijn leven.
Nee- mijn Kerst teleurstelling in dit moeilijke Corona jaar in de zorg, die zou echt niemand horen.
En het pakket werd ook nog eens thuis afgeleverd.
Dat trof want ik ben immers sinds Covid zo'n eenzame thuiswerker.
En er werd niet alleen aangekondigd dat het pakket zou komen.
Ik werd ook nog vier keer per dag gemaild dat "ze" echt bijna aan mijn deur stonden.
Maar '"ze" stonden niet aan mijn deur.
Wel kwam er een mailtje dat ''ze” helaas toch niet in de gelegenheid waren geweest om het af te leveren.
En of ik wel twintig minuten fietsend naar de plek wilde gaan waar mijn Kerstpakket was neergezet.
Met verzet ok, maar met de fijne gedachte " ik red mijn Kerstpakket", pakte ik mijn fiets.
Na een lange rij (kennelijk had iedereen zo’n mail ontvangen ) was het mijn beurt.
‘Nou- mevr,’ zei de jongedame achter het loket: uw pakket rammelt.
Sorry-wat-zei-je ?
De dame schudde nogmaals.
Uw pakket rammelt.
Het was overduidelijk hoorbaar.
"Dit zijn scherven, geen glazen" merkte ik op.
De jongedame knikte ijverig met haar hoofd.
Pedant-vriendelijk vroeg ik de loket dame het pakket dan maar weer retour te sturen.
In gebroken glazen zat tenslotte niet mijn Kerstgeluk.
Ze pakte de doos op, plakte er een retour sticker op en zei ze vervolgens:
"Prima dat is dan aangetekend en al 15,75 mevrouw ".