Ik wist het natuurlijk.
Na tien jaar Afrika waren vriendschappen ook verwaterd.
In twee werelden blijven wonen is nauwelijks mogelijk.
Vriendschappen die ‘leefden’ op elkaar fysiek zien vielen destijds eveneens als eerste weg.
Want waar je normaal spontaan kwam aanwaaien, ging dat niet meer.
Bellen met Nederland ?
Deed ik niet.
Voor een paar minuten was ik gewoon honderd gulden kwijt.
Geen denken aan.
Ik schreef en kreeg brieven.
Lichtblauwe luchtpostenveloppen.
Maar soms bleek er gewoon geen wederzijdse interesse meer.
Kon de aankoop van design meubelen mij matig boeien.
Waren zij omgekeerd het zoveelste verhaal over de HIV sterfte in Afrika nu ook wel beu.
Toen wij na Kenya besloten om nogmaals te vertrekken zei een vriendin destijds:
“weet je, als jij volgende keer op bezoek komt - over twee of drie jaar – is mijn leven eigenlijk niet veranderd.
maar dat van jou opnieuw wel."
Een uitspraak om bij stil te staan.
Was dit zo?
Ja en nee.
Want toen ik uiteindelijk na tien jaar terug ging waren tuurlijk dingen verandert.
Alleen op een andere manier.
Mijn beeld van Nederland was het land van 10 jaar ervoor.
De realiteit was een ander land.
Kwam ook door de leeftijdsperiode.
Toen ik vertrok had ik single vriendinnen of zij met net een relatie.
Eenmaal terug hadden velen peuters/kleuters of zelfs schoolgaande kinderen.
En oh ja, we kwamen ook midden in de financiële crisis terug.
Niks van gemerkt in Afrika.
Het had invloed op vriendschappen.
Maar dit keer zou contact houden gemakkelijker zijn,
toch?
met alle die apps en programma’s op de laptop.
Het blijkt complexer. Levens gaan door.
En niet iedereen heeft tijd of zin om te Face-timen of uitgebreid What’sapp te gesprekken.
Logisch, maar soms jammer.
Opnieuw realiseer ik me dat ik het ben die de keuze maak.
En dat het zwaartepunt in het initiatief tot het onderhouden van contacten dus bij mij ligt.
Het leven van de achterblijvers verandert minder.
De nieuwe inzichten die je als vertrekker krijgt, ervaringen, avonturen, uitdagingen…
Het is moeilijk voor achterblijvers dat te blijven volgen, te snappen, laat staan waarderen.
Kiezen is verliezen.
En dat doet pijn.
Soms.
Als blijkt dat de vriendschap of relatie niet een leven lang mee gaat,
Maar net zo als bij vertrekkende collega’s.
Gun je elkaar het goede,
ga je verder.
Een harde kern blijft.
No matter how far.
Daar blijkt geen tijd of afstand tussen te komen.