Tien jaar geleden werd ik vijftig.
T' was even wennen, want opeens viel ik in een andere categorie.
Een levensgevaarlijk periode, denk ik nu, daarop terug kijkend.
Het Leven levert vrouwen namelijk du moment dat je net denkt: eindelijk weer me-time,
nog ff een flinke streek.
Het begint er mee dat je heel slecht gaat slapen, duurt slechts zo’n jaar of vijf.
En daar word je dan chronisch chagrijnig van…
En als je niet oppast ook somber.
Somber van dat eigen geklaag, gedram, gemor en geknor.
Om nog maar niet te spreken van dat vet op hele vreemde plaatsen.
En dat alles -sloop -er- echt-heul-langzaam in.
Ik zag mijzelf gewoon langzaam vervagen.
De gehele goegemeente werkte ook niet echt mee want een dynamische midlife crisis?
Das eigenlijk alleen aan mannen voorbehouden.
Nu ziet een ongelukkige vrouw er zelden mooi uit dus- er -moest -echt- wel-wat gebeuren.
Aangezien uitgaan als een nachtkaars niet echt een optie was
En dus besloot ik- als soort van therapievorm – de inhoud van mijn hele kleding kast te veranderen.
En zeer eerlijke kritische blik was daarbij noodzaak.
Want wat zat er nou nog ècht goed ?
Hoeveel truien waren er te klein?
Van hoeveel jasjes kon ik de knopen nog sluiten?
Welke rok droeg ik nog?
Ik werd diep treurig van het antwoord.
Maar er was geen ontkomen meer aan HET moest : ik moest afscheid nemen,
Dus daaaaag spijkerbroekje, vintagejurkje, High Heels.
Toedeloe.
Op naar de eeuwige jachtvelden.
Want ik wilde niet wéér die stem in mijn hoofd die liep te kuchen: te klein, te klein.
En zo dus werd het zwart.
Bijna altijd.
Zwart, soms grijs en wijd.
Heel vaak wijd.
Dan maar iets minder strak, maar wel gelukkig, werd het motto.
Al-zeg- ik- het- zelf- ik deed dat geloof ik best wel aardig.
En toch voelde ik meer en meer alsof ik langzaam transformeerde in een stokoude Griekse weduwe.
Het werd mij allemaal gewoon een beetje te saai.
Want als ik eerlijk ben: ik wil toch liever een bezienswaardigheid zijn dat die saaie grijze zwarte muis.
Omdat je avontuur zelf moet najagen (het komt je niet aanwaaien) verzon ik dat het anders moest.
Ik sliep na jaren weer redelijk en dus besloot ik met verve een halt toe roepen aan de goedbedoelde adviezen van de kleur zwart.
Het werd de tijd om de donkere wintervacht af te schudden en als gemoderniseerde hippie meer kleur en schwung te geven aan mijn leven.
Zwier, présence, en stoppen met dat kilogebabbel en in plaats daarvan van die bank af..
En zie daar.
Inmiddels richting de zomer is zowel het overgangsvet als het zwart verwijderd uit mijn leven.
Met kleine stappen, nieuwe vondsten en toevoegingen blijkt lijf en kledingkast opnieuw een (enorme) schatkamer.
Ok, ik geef toe dat excentriek zijn gemakkelijker is als je ouder wordt,
En je ook nog inmiddels je ontslagbrief hebt ingediend.
En zonder omhaal weer kan weer tonen waar je voor staat.
Schoonheid is niet ingewikkeld.
Wel zeer lonend.
Niet meer uitgaan wat van hoort, niet van gemiddeld, daar is de hele wereld al op ingericht, maar van jezelf.
En niet meer bang zijn!
Kleur bekennen.