Het is écht.
Dé eindstreep van Almelo.
Dé beginstreep in Les Brousses.
Mijn leven in het isolement is echt begonnen.
Al het ouds ligt achter mij.
Als Man en ik zouden figureren in ‘Ik Vertrek’ zou de band met accordeon muziek nu starten.
Want een aangename verrassing wachtte ons bij aankomst op.
De trap naar zolder bleek geplaatst,
En idem dito, dé trap naar dé hotspot van ’t huis.
Zeker, het is een meerdaagse klim en afdaling (nooit met lege handen naar beneden).
Maar dan sta je wel in het paradijs.
Met ‘t mooiste uitzicht van de hele Quatre Bras.
Met A La Nuit de betovering van een krankzinnig heldere Melkweg.
Ok, tot zover alle clichés.
Want als ik dit schrijf is inmiddels week vier in de serie “van stadsmens naar plattelander”.
Waarbij dagen voorbij vliegen.
Wat absoluut te maken heeft met de afstanden die ik afleg.
Ik woon namelijk op een half uur rijden van ‘alles’.
En dus kan ik-als plattelander -feitelijk maar twee dingen doen op één dag.
En heb daarbij snel geleerd rekening te houden jamais de Fransman te vragen tijdens lunch door te werken.
Want “Le Dejeuner”? das een voorrecht in dit land.
Met die kennis leek het Man en mij praktisch om ff naar IKEA af te reizen.
Daar zo ongeveer het hele huis moest worden ingericht,
En dus bedachten wij dat week één in het teken zou staan van bezoek aan 't Zweedse warenhuis die haar digitale kansen zo propagandeert.
Ff niks geen Franse openingstijden.
Optimistisch en met de bekende Do-It-Yourself houding togen Man en ik richting Montpellier.
Doelgericht baanden wij ons door het Doolhof Der Slimme Opbergoplossingen, en de perfecte in elkaar gezette kastjes.
Helaas, was er wel een hoge vraag naar het aantal door ons uitgekozen producten,
maar nous sommes flexibles.
Niet direct leverbaar? andere kast wel? d’accord.
Na vier uur Ikea, zonder ruzie (!), bleef na bestellen, het uitzoeken van de bouwpakketten over.
Om deze direct mee te nemen.
Helaas pindakaas, die waren er dus niet.
Du moment begon het schommelen van onze klantreis-ervaring.
En die kelderde verder naar beneden toen de week na de geplande levering de klantenservice van de aardbodem verdwenen bleek.
Het was duidelijk: moed, doorzettingsvermogen en geluk had ik nodig.
Een engel dus
Nu weet ik, dat als ik goed om mij heen kijk, die er altijd zijn.
Net als het grondwater in de Cevennen dat op onverwachte plaatsen ergens een bron vormt.
Toeval?
Weet je nooit, maar....
persoonlijk denk ik toch ook dat er wat engelen met een gevoel voor humor zijn.
Want dit jaar werd ook oudste overvallen door een niet te bedwingen Coup de Foudre in de Cevennen.
En dit enfant de Dieu (God woont in Frankrijk) belde avec plaisier naar de grote Zweed.
En voilà, merci, ja hoor een week later werden de eerste pakketten geleverd.
Uiteraard-niet-helemaal compleet.
Dit dan in tegenstelling tot de inmiddels gedane bestellingen bij de plaatselijke lokale ondernemers met hun lunchtijd.
Ja, emigreren betekent het opgeven van zekerheden. Ikea deed dit recent met het opgeven van de catalogus.
En ik besluit dit te doen met het opgeven van Ikea zelf. En dus is kies-lokaal het nieuwe normaal in de Cevennen.