De bewoonde wereld was ver weg.
Landschappen, weggetjes, oneindige glooiende heuvels.
Tijdens de randonee kreeg Man een foto opgestuurd.
Een lege stoel in een leeg huis.
Ter Apel.
Het dorp , het is al van generaties terug, het bepaalt Man zijn identiteit.
En nu is het dus weg.
Verkocht.
Hoe anders was het geweest in Frankrijk.
Want juist hier zijn buitenhuizen regelmatig Maison de Famille.
Geërfd van grootouders en in gemeenschappelijk gebruik van broers, zussen.
Nergens in de wereld meer tweede huizen dan hier.
Naar schatting zo’n drie miljoen en hooguit 13% wordt met regelmaat verhuurd.
Soms is het niet meer dan vervallen schoonheid.
Omdat nabestaande niet te vinden zijn,
of op leeftijd en het lang duurt voor er beslissingen worden genomen.
Nederland kent ze nog amper die ruïnes.
Daar wordt alles wat niet meer voldoet gesloopt.
Alleen wat bruikbaar is mag bestaan.
Heeft ongetwijfeld te maken met gebrek aan ruimte.
Het resultaat is, dat van alles wat mensen maken, na een paar eeuwen weinig meer over is.
In Frankrijk is dit anders.
De passie voor het verleden is in dit land een dominante karaktertrek.
De Cevennen van nu is de Cevennen van langgeleden,
met zijn landschap, zijn gehuchten, smalle ezelbruggetjes en huizen die zich vast lijken te grijpen aan steile hellingen.
Een stokkoud gebied is het.
Heeft mooie kanten
Zeker.
Weidse panorama, zonder enig spoor van huis, mens of dier.
Het alleen op de wereld gevoel.
Een leefritme dat anders is.
Tijd om ergens bij stil te staan.
Maar er kleven ook bezwaren aan.
Veranderingen zijn hier niet zo welkom.
Invloeden van buitenaf dringen met de nodige vertraging door.
Maar dat krijg je wellicht als je een zekere leeftijd hebt bereikt.
Zowel in Ter-Apel als in de Cevennen.
Comments