top of page
clarablaauw

Les Brousses

Hier is het stil.

Echt stil.

Niet een stilte waarin geluid ineens wegvalt zoals wanneer je de tv uitzet of een gesprek stopt.

Nee.

Het is de stilte waarin je juist alles hoort.

De wind om het huis.

Het laatste liedje van de zangvogels wanneer de zon zich terug trekt.

Of de regen.

En die laatste, die kregen we volgens Météo France.

Een bewolkte week zou het worden met gematigde temperaturen.

Niks ‘Indian Summer’.

De zon zou zich niet laten zien.

En toch ondanks dit vooruitzicht voel ik mij als een vis in een kom.

Hier.

In die andere wereld dan de wereld die zich meer dan zestig jaar onder mijn neus bevond.

Samen met de andere vergrijsde bewoners.

Mensen voor wie dit gehucht het middelpunt van hun leven was en nog steeds is.

Veilig.

Vertrouwd.

Zonder verrassingen.

Want iedere nacht hult zich in een inktzwart stil zwijgen.

Er is tijd, niets dan de tijd.

Tuurlijk, weet ik wel wat er buiten Les Brousses gebeurd.

Ik volg het nieuws, lees de krant.

Dus ik weet best dat er in Nederland geel op stookwijzer of scheve stoeptegels leed bestaat.

Ik zie en hoor het wel, maar ik hoef er niet (meer) aan mee te doen.

Het blijft wonderlijk dat ik jaren langs de mooiste bloemen en bomen reed en vloog, zonder ze echt te zien.

Dat ik helemaal niet wist dat je rozemarijn het hele jaar kunt oogsten.

Darwin had er misschien oog voor.

Ik niet.

En nu op mijn drie en zestigste wil ik opeens vuil onder mijn nagels,

wil ik mee groeien met de seizoenen.

Maakt een week regen mij niet somber.

Ik weet het,

sommigen mensen dromen van zo’n isolement en voor anderen is de gedachte al een hel op aarde.

Maar ik ga het bos in en struikel over paddenstoelen tussen dode bladeren.

Hier geen duizenden wandelschoenen op mijn pad.

Maar wel twee buurvrouwen die op mijn verjaardag koffie kwamen drinken.

Ik had alle tijd.

Recente blogposts

Alles weergeven

Zekerheid

Ah Paris,

bottom of page