Het zijn de jaren zeventig,
als mijn ouders in de ANWB Kampeer Kampioen lezen over Le Pouzin.
Hét dorp dat is ingeklemd tussen kalkstenen plateaus van de Grads en de rivier.
Mijn ouders sparen, dat leerden ze van hun ouders.
Maar deze investering, geadviseerd door de ANWB, klinkt verleidelijk.
Het gebied lijkt de perfecte tegenhanger van hun leven in de randstad,
en zo volgt via de ‘Autoroute du Soleil’ hun grootste avontuur
De beklimming van het plateau des Grads begint met een smal weggetje.
Regelmatig hoor ik hen vanaf de achterbank tegen elkaar zeggen hoe mooi het uitzicht op de Rhône is.
Na een laatste scherpe bocht staan wij op het hoogste gelegen gedeelte van de route.
Er ontvouwt zich een vrijwel onbelemmerend uitzicht op het dal met zijn landerijen en groene bergen.
Mijn ouders zijn verkocht.
Net als die 200 andere Nederlanders die ook die Kampioen lezen.
En zo besluiten mijn altijd voorzichtige ouders een klein stukje grond te kopen.
Het idee is om er permanent een caravan of tent neer te zetten.
Hun avontuur lonkt, al zijn voorzieningen op de gekochte plek schaars.
Zij voelen zich rijk.
Als kind bouw je herinneringen op in je jeugd: Hét Franse stokbrood, de vieze campingboter uit het groene blik, hét krakkemikkelig campingtafeltje.
Of de waterzak met dat tuitje op het dak van de auto door de zon opgewarmd zodat je één keer in de week je haar kon wassen.
Of de verlichting door middel van gaslampen.
Of het gele emmertje waar we ’s nachts in plasten. (onbelangrijke dingen onthoud ik het best)
Maar toch…
Mijn herinnering is ook dat het bergplateau Les Grads niet werd wat mijn ouders ooit voor ogen hadden.
Want in de jaren na de koop blijkt dat alle Nederlanders weliswaar denken dat zij een stukje grond hebben gekocht,
maar dat dit slechts een participatie is.
En na deze eerste schok blijkt ook die participatie geen bewijs te zijn om er lang(er) te mogen verblijven.
De (Nederlandse) eigenaar was even ”vergeten” om een vergunning aan te vragen.
Een eigenaardige regiefout met verstrekkende gevolgen.
In ons gezin is hierover altijd een volstrekt stilzwijgen bewaard.
De impact van dit zwijgen heb ik jaren onderschat.
Want de werkelijkheid van vroeger zat verankerd.
Diep.
Koop nooit wat in Frankrijk.
En wat doe ik?
In strijd met alle onuitgesproken opvoedingsadviezen.
Ga ik via de A7, de N304 via Le Pouzin naar Les Brousses.
www.claireblue.nl (foto gemaakt in 1981 toen ik voor het laatst al liftend door Frankrijk Les Grads du Pouzin aan deed)
Comments