Het weer is altijd een ijsbreker in een gesprekje met mijn Franse buurvrouw.
En op deze maandagmorgen al helemaal.
Want het wordt een natte dag.
Il fait un temps de chien,
zegt d’r man.
Hondenweer.
Avec une purée de pois.
Vult zij aan.
Het duurt even (nou ja vrijlang) voor ik begrijp wat hier wordt bedoeld.
Hondenweer met erwtenpuree.
Maar het muntje valt.
Hondenweer met dichte mist, dus.
Als Nederlander laat ik mij zelden afschrikken door regen.
Fransen wel.
Zeker in dit deel van Frankrijk.
De streek van kastanjes, vijgen en eekhoorntjesbrood en heuvels.
En nu damp en nevel.
De aarde geurt als een vers bed, maar dan anders.
Blijft magisch.
En typisch Cevennen.
Maar het houdt mensen binnen.
En vandaag dus ook mij.
Enfin,
zo zie ik tenminste dat Nederland in bange dagen leeft.
Tenminste, als ik het NOS journaal en de krant Le Monde moet geloven.
Op die eerste zie ik een item over Nederlanders die het tegen Wilders willen opnemen.
In de tweede lees ik in het Frans zijn anti-immigratie boodschap,
waaronder het sluiten van de grenzen en het deporteren van illegale immigranten.
Ja, de "Nederland eerst"-benadering heeft haar weerklank gevonden.
“Trump Néerlandais’ staat te trappelen van ongeduld om het premierschap over te nemen..
Het is wat.
Deze "Captain Peroxide”.
Deze wind van verandering.
In Nederland.
Jakkes.
Maar er gebeuren, je zou het bijna vergeten, gelukkig ook nog andere dingen in het Koningrijk.
Sneeuwpret, gladheid en code geel.
Een Lamborghini van ruim twee ton die tegen een vangrail knalt.
Madonna, die maar een uur te laat haar concert start zodat fans toch nog hun laatste trein kunnen halen.
De Groningse terugroep actie om oud stadsgenoten te laten terug keren.
Een elektronisch droogrek bij de Action. (wil ik-nu)
En natuurlijk, natuurlijk Rik van Eijk (digitale steun&toeverlaat&blog vervanger in de zomer).
Deze laatste kocht deze week hét huis in Amsterdam Noord.
En dát,
dat werd tijd ook, potjandorie het zijn niets voor niets bange dagen - dan rest er maar een ding.
Olie op de golven.