Van 1928 was hij.
Mon Père.
Op 13 juni 1985 overleed hij.
56 jaar oud.
Zelf was hij daar goed op voorbereid.
De darmkanker had immers gretig zijn weg gevonden naar alle vitale delen in zijn lichaam.
Maar ik niet.
Ik was jong.
Te jong om het emotioneel zelf te rooien.
Al was ik volgens de wet volwassen genoeg om alle officiële verantwoordelijkheden te dragen.
Thuis spraken we er nauwelijks over.
Heftige emoties stopten we in de doofpot en dit was een heftige emotie.
Natuurlijk, ik was verdrietig maar moest en ging ook weer snel mee met de waan van de dag.
Mijn vader had in sommige opzichten een ander karakter dan ik,
maar ik ervaar dat ik veel van zijn energie, levenslust en nieuwsgierigheid in mij draag.
En zijn liefde voor Frankrijk.
Want daar gingen wij eens per jaar naar toe op vakantie- vier weken lang- hartstikke luxe.
Mijn vakantie gevoel begon altijd al op school, op die laatste dag, niks les maar apenkooi had ik dan,
een soort tikkertje waarbij ik in touwen hing en op gymstellen klom.
En als ik daarna thuis kwam was mijn vader(!) bezig de tassen (!)in te pakken.
Die zaten dan zo vol dat hij er op moest gaan zitten om ze dicht te krijgen.
De jaren zeventig.
En gingen we eerst alleen als gezin, later met twee families.
De auto route du soleil.
Van Parijs via Lyon naar de kust van zuid Frankrijk.
Achter onze auto’s hing een caravan of een vouwwagen.
En die caravan, die had een fantastisch retro interieur waar menig kampeerder nu jaloers van wordt.
Veel oranje en alles loeizwaar.
Uiteraard raakte we elkaar onderweg kwijt (er bestonden geen mobieltjes),
dus dan was het wachten op een afgesproken parkeerplaats tot iedereen er weer was.
Mijn vader reed, mijn moeder las de kaart.
Dat hun huwelijk dat overleefde was een klein wonder.
Want iedere afslag die we miste was uiteraard haar schuld.
Ik zat achterin, verdiept in mijn TINA vakantie boek
Gordels hoefde je nog niet om.
Het grootste avontuur van de vakantie was de zoektocht naar twee plekken voor twee gezinnen.
En altijd was afwachten waar we precies terecht zouden komen want boeken via internet bestond niet.
In mijn beleving duurde het 100 uur om alles op te zetten.
Maar daarna zaten onze ouders eindeloos pratend aan de rosé en dus konden wij meisjes ongemerkt onder moeders parasol verdwijnen.
Alles op alles zette ik om bruin te worden.
Bakken tot de vellen erbij hingen en insmeren deed ik met zonne-olie factor twee.
Bij terugkomst bracht mijn vader alle fotorolletjes weg om afgedrukt te worden in dia’s.
Die bleken dan uiteindelijk wazig of raar van kleur wat mijn ouders er niet van weerhield om speciale avondjes te organiseren om dia's te bekijken.
Rouw is een grillig proces.
En toch het hoeft niet allemaal zo zwaar van toon te zijn.
Want rouw is ook mooie herinneringen ophalen.
En dus was er alle reden om 13 juni een goed glas rosé te drinken.
Op mijn vader.
Op het Leven.
Comments