Iedereen en z’n moeder doet tegenwoordig aan yoga.
Van behaarde urban hipster tot de gestreste fulltimer.
Echt ie-de-reen.
Poweryoga, flow-yoga of intens gezweet in een bikramklasje.
Nu deed ik, al yoga voor het Uber hip was,
En in die tijd moest ik de mensheid-serieus- nog wel eens uit leggen wat yoga was
Maar das voorbij…
Al was het toen niet, zoals nu, louter een fysieke bezigheid.
Nee, in mijn jonge jaren was het een manier van leven, een ideeën goed, een filosofie.
Met als doel tot rust komen, en vooral vrij te worden van afgunst en angsten.
En uiteindelijk………….. uiteindelijk zou je dan verlicht zijn.
Nou, ik kan je vertellen dat is niet gelukt.
Want ik bleek het nog al lastig te vinden om me aan het gros van een yoga klas te committeren.
Maar toch, iedere keer, altijd weer, was er een reden om toch opnieuw te beginnen.
Iets op fysiek of mentaal en ja zelfs op het spirituele vlak dat de harmonie in mijn leven ontregelde.
Een mens kan blijkbaar niet altijd hollen, rennen, vliegen en door en door-door.
En dan bleek yoga voor mij altijd méér dan rekken en strekken en kracht of energie op doen, te zijn.
Wanneer ik pas op de plaats maakte kon ik wel in alle rust dagdromen, mijmeren of zaken overdenken.
Toch duurde het even voordat ik aan een opleiding tot yogadocent durfde te beginnen..
Maar ik begon er wel aan,
Uiteraard naast twee banen want die opleiding hoefde allemaal ook weer niet zo groots.
Officieel moest ik dan wel iedere dag mediteren maar in de praktijk van het leven ging dat anders.
Al zeiden ze op de opleiding nog zo duidelijk dat als je geen tijd hebt voor 5 minuten meditatie,
je er dan maar 10 van moet maken.
Ondertussen schoten hippe yoga scholen in Nederland als paddenstoelen uit de grond.
Zelfs op de sportschool in Almelo gaf men yoga al was dat in mijn ogen een veredelde vorm van fitness.
Zo’n les met vijftig vrouw op een matje, lerares vooraan
Zo'n les waar je achteraf hoort waar hippe matjes en kledij te koop zijn.
Helemaal tegen de kern van de zaak in.
En nu ?
Nu heb ik al jaren mijn matje en yoga kussen in mijn eigen tuinhuis buiten.
En scrol ik regelmatig geamuseerd door Instagram.
Waar ik lenige vrouwen in indrukwekkende yogaposes in passende outfits op een eiland zie..
De ene in een handstand, de ander in een split.
Yoga als modeshow.
Ja, het lijkt alsof de cultuur van prestatie en competitie ook in yoga is doorgedrongen.
De druk van het sociale leven, het perfecte lichaam en vooral de goede outfit.
Het gevoel van iets ’moeten’, iets ‘doen’ in plaats van het schijnbaar onmogelijke ‘zijn’.
En toch…
Toch houdt het gepieker in mijn hoofd op, du moment dat ik op een yoga mat beland.
Yoga vertraagt.
De grote verlichting laat wellicht nog even op zich wachten,
maar het is voor alsnog genoeg om te ontspannen.
Dus mat en kussen gaan mee naar de Cevennen.
Is er een meer perfecte plek voor de zonnegroet dan daar ?