Tijdens mijn dagelijkse rondje word ik onverwachts aangesproken door een echtpaar.
Nou ja, dat wil zeggen door haar.
Hij staat er wat afzijdig bij.
Of het waar is, vraagt zij, het gerucht dat zij gehoord hebben..
Ik ben niet helemaal verbaasd, man heeft HET namelijk officieel laten weten.
Dat er nog een vacature in zit, in Frankrijk en dat ie die wil vervullen.
Ik knik en denk ondertussen haastig eh kennen wij elkaar?
Kennelijk straal ik dat (ondanks mijn botox (daarover later een keer) uit, want de vrouw haast zich te zeggen dat zij achter ons wonen.
Wij, zegt zij (startpunt irritatie: ik haat wij-houden-niet-van-bloemkool vrouwen) zien je altijd lopen.
En daarop direct volgend: maar HOE moet dat dan straks met de kinderen?
Hoe-moet-wat? antwoord ik quasi nonchalant.
Nou eh ja eh de kinderen, eh jullie hebben toch kinderen vraagt de vrouw met een schuin hoofd.
Ja, dat klopt zeg ik, twee, IK heb twee volwassen kinderen, dus hoe-moet-wat?
En dan opeens PATS BOEM krijg ik het rond mijn oren geslingerd of ik wel weet wat ik mis, dat zij net oma is geworden, dat haar kleinkind toch wel erg ver weg woont, in Zwolle.
Of ik wel weet hoe naar dat is.
En terwijl ik denk 'rot toch even lekker op zeg met je impertinente vragen', slik ik.
En dus praat zij door, dat ook 2e dochter nu zwanger is en dat zij zich verheugt op oppassen, op een rol in de opvoeding.
Of ik daar niet naar uitkijk?
Of ik wel weet wat ik ga missen?
En dan is 'kookpunt irritatie' bereikt.
Nee, antwoord ik, ik heb al twee dochters opgevoed, ik heb al veertig jaar fulltime gewerkt.
Ik ga mij geloof ik maar eens volledig richten op het huishouden, zonder rust reinheid en regelmaat.
En die navelstreng? die heb ik allang geleden doorgeknipt.
De vrouw staart mij aan.
Kom-kom zegt de man zachtjes, wij gaan weer eens verder.