Nazomer

Het is vroeg,

vanuit mijn bed zie ik dat het buiten nog een beetje donker is.

De tijd van terug naar de duisternis begint weer.

Stil is het.

De honden voor de jacht blaffen gelukkig in de nacht niet meer,

te moe nu, na gedane arbeid.

Het is bijna oktober.

En toch,

er kiemt opnieuw oranje licht achter de heuvels van de Cevennen.

De zon komt op,

het is tintelend fris,

maar in de loop van de ochtend klimt diezelfde zon toch de hemel in,

wordt de lucht weer stralend blauw.

Komende dagen is een retour van zomerse waarden beloofd.

Rozen staan opnieuw in bloei.

en als je goed zoekt zie je ze soms: paddenstoelen.

Zo mag het voor mij altijd blijven.

Automne.

Maar dat is niet het geval.

En dus bestaat het grootste gedeelte van het leven nu uit voorbereidingen treffen voor de dingen die komen gaan,

de seizoenen die wachten.

Een kort dutje in de hangmat in de middag,

daarna moet het gras nog een keer worden gemaaid of bladeren worden geharkt.

De motorzaag staat niet voor niets in de schuur te wachten.

Het is immers tijd om nog grotere wintervoorraad aan te leggen.

Dat is namelijk de eerste najaars zorg.

Warmte.

Want buiten is het lekker, maar binnen straks koud.

Tuurlijk,

er is vloerverwarming maar gezellig is anders, om van de energie rekening nog maar te zwijgen.

Kortom: aan de slag, er moet meer hout komen.

Hout in van die mooie stapels.

Bij de ingang van Quatre Bras of stammen in moten op de binnenplaats.

Of afgedekt ver beneden in de tuin,

dat is dan weer het hout om met de motorzaag aan stukken te zagen en met de bijl te splijten.

Du bois.

Niets gaat er boven het zagen van je eigen hout zegt Man.

Maar wie op bezoek komt komende periode, die mag helpen.

Stelt Man de bok wel op en gooit de eerste stam er op.

Het geknetter van motorzagen in de buurt is weer oorverdovend.

De lucht vult zich met benzine, brand en vers hout.

Zaagsel vliegt in het rond.

De veroverde zorgeloosheid in Les Brousses.

Niets saais aan.

Al zijn er mensen die daar heel anders over denken.