Er zijn inmiddels momenten in mijn nieuwe leven waarop ik mij inwoner van dit land voel.
Om maar direct met een deur in huis te vallen:
Ik wacht niet langer met het oversteken op een zebra pad,
want in Frankrijk stoppen automobilisten namelijk pas als de voetganger zich op het zebra pad begeeft.
Pas dan is die voetganger namelijk ‘engage' in het verkeer.
Maar minstens zo vaak voel ik mij de vreemdeling,
want over dat zelfde verkeer gesproken.
Bellen in een stilstaande auto, langs de weg?
hartstikke verboden.
Madame, u riskeert een fikse boete.
U mag alleen bellen als u uw auto op één echte parkeer plaatst parkeert.
Tja, wat in Nederland kan,
kan blijkbaar niet altijd in Frankrijk
En toch is en blijft emigreren naar dit land populair.
Want ik ben zeker niet enige Nederlander in deze Cevennen.
In deze streek wonen meerdere Nieuwe Fransen.
Emigratie is niet nieuw.
Ouderen maar ook jongeren,
bij wie het werkzame leven in Nederland voorbij is.
Ondernemers die ooit twaalf pakken in de kast en twee auto's voor de deur hadden.
Terug naar de natuur, met opeens een hoofdstuk “toen had ik opeens een restaurant”
of een vertaalbureau in hun leven.
1523 mensen vertrokken in 2021 naar Frankrijk.
Ooit erg lang geleden(1951) zei de minister president in Nederland:
“Een deel van ons volk moet het aandurven zijn toekomst te zoeken in grotere gebieden dan het eigen land.”
Rook het trouwens in Europa toevallig ook naar oorlog.
Ja, soms laten Nederlanders de boel de boel.
Omdat ergens anders ook werk is en je daar ook hypotheken kunt afsluiten.
Blijkt de Chambre d’hotes of de camping de ideale baan.
Tuurlijk de realiteit is vaak anders.
En soms is ie rauw,
Maar Frankrijk is en blijft dat land waar ze willen wonen.
Een paradijs met soms zorgen.
Maar ze blijven doorzetten die Nederlanders,
en zoeken naar mogelijkheden.
Niks Oost-West Thuis Best of dagelijkse routine voor hen.
Emigratie is geen tevredenheidsserum.
Maar een zucht naar avontuur.
Naar de plek waar het nog niet helemaal af is.