Niet af, maar even klaar
- clarablaauw
- 16 apr
- 2 minuten om te lezen
Het is inmiddels zo’n vier jaar geleden dat we (opnieuw) vertrokken.
Weliswaar niet zo extreem avontuurlijk als ooit Afrika,
maar toch —
een compleet nieuw ingericht leven in een oude mas op het platteland.
Sindsdien schreef ik bijna tweehonderd blogs.
Over het leven op het platteland.
Over een huisarts die zijn dag begint met knäckebröd en bruine suiker.
Over Franse vergaderingen die pas starten als jij denkt dat ze net zijn afgelopen.
En over hoe je hier sneller leert maaien dan omgaan met een Excel-bestand.
Ik schreef over huizen die nooit af zijn.
Waar altijd iets kraakt, klemt of scheef hangt.
Waar beits een seizoenstaak is, en stilte een eerste levensbehoefte.
Over het vuil onder mijn nagels.
Voegen die ik dicht, gootstenen die ik ontstop zonder blikken of blozen.
Over meegroeien met de seizoenen, in plaats van ze alleen maar door te tellen.
Over landgenoten in Frankrijk — de leuke, de gekke en de raadselachtige.
Over Mistral Gagnant, het mooiste chanson ooit.
En over de bewoonde wereld, die hier verder weg is.
Maar ook minder nodig.
Ik schreef over Oudste en Jongste.
Over nabijheid en afstand.
Ver weg, maar altijd dichtbij.
En over Man.
Die werkt als médecin de campagne.
Over de honderdjarige die te voet naar de praktijk komt.
En de tachtig kilometer per week die hij zelf rijdt,
kriskras door het berggebied —
één van de leukste dingen van het vak, blijft-ie zeggen.
Ik schreef over het andere mooie huis dat leeg stond,
en waar wij akkoord gingen met een verhuurdroomconstructie.
Op papier dan wel te verstaan,
want in de praktijk liep het gierend uit de hand.
Het innerlijke kompas dat mij deze keer zo enorm in de steek liet.
Tot mijn verbazing werden die blogs veel gelezen.
En nog steeds.
Soms door mensen die ik ken.
Soms door mensen die mij ineens bleken te kennen.
Wonderlijk, hoe woorden hun weg vinden — ook als je zelf nog zoekt.
Daarom — en met lichte weemoed — is dit voorlopig de laatste.
De komende tijd bundel ik de honderd leukste, droogste, zonnigste en stilste blogs in een boekje.
Voor mijn eigen kring.
Voor wie al meelas, meeleefde, gegrinnikte.
In het najaar kom ik terug.
Misschien wat minder vaak.
Misschien juist iets vaker.
Want hier is het nooit af.
Mijn hoofd blijft vol notities.
Want wie leest, maakt schrijven lichter.
