De meeste Nederlanders kunnen zich een leven zonder brood niet voorstellen.
Ik wel.
De oorzaak er van ?
‘du moment’ dat ik brood kon eten,
kwam ook het eerste fabrieksbrood op de markt.
King Corn.
Een Amerikaanse uitvinding.
Verkocht in supermarkten.
Het brood was weliswaar helemaal niet lekker,
maar,
zoals mijn moeder zei:
Het blijft wel heel lang vers.
En die moeder van mij ?
die zat in die jaren zestig niet bepaald aan de muntthee.
Die had wel iets beters te doen dan thuis blijven om de bakker en de melkboer te betalen.
Want er stond weliswaar in officiële stukken ‘echtgenote van’ en bij beroep ‘zonder’.
Maar de waarheid was toch dat zij als enige in de straat gezin én werk combineerde.
Dus bij de supermarkt brood kopen ? bleek reuze praktisch.
Overigens bleef King Corn eigenlijk niet vers maar zacht.
En zacht bleef het omdat er veel vet en suiker in dat brood zaten.
Of later:
Broodverbeteraars en smaakstoffen.
Vinden mensen lekker.
Ik-dus- niet.
Ergo: ik kwam zelden bij een bakker.
Totdat ik in Frankrijk ging wonen.
Dé plek waar men zich alleen een echte bakker noemt als je je ook echt je eigen brood bakt.
Hebben de Fransen vastgelegd.
In een wet.
In 1919.
En bakken is bakken.
En das niet afbakken.
Dus hoe klein en verlaten de dorpjes om ons heen ook zijn.
Er is een boulangerie, waar je in de ochtend vers brood kunt halen.
En misschien is de geur van die boulangerie wel de grootste kracht,
want is ie in Nederland zoet (suikers, taartjes, speculaas).
Hier zou ik 'm willen omschrijven als gistig.
Uiteraard, alles moet er vers worden gegeten.
Dus zelf je croissant meenemen naar de horeca?
vindt niemand gek.
Sterker nog,
ze vertellen je gerust, voor je koffie besteld, waar de dichts bij zijnde bakker is.
De beste croissants zijn daar waar het volk is.
Klanten uiteraard.
Tevreden klanten.
Die tijd en geduld hebben om lang te wachten voor de goede croissant.
Vers en warm.
De korst glanzend bruin,
en niet te donker zodat de kruimels er al vanaf springen.
En een ‘repas’ zonder brood is geen ‘repas’.
En niks in een mandje of op een plank.
Gewoon direct op tafel.
En zeiden mijn collega’s in het begin niks
Na een paar keer hoorde ik mompelend.....
Leg dat brood eens goed .
‘Pourquoi?’ ‘
Waarom?
Wat doe ik verkeerd?
Waarom mag het brood niet op zijn zijkant liggen of op de rug?’
Bleek een oud bijgeloof...
Omgekeerd neerleggen is de oproep aan de duivel.
Dus altijd met de bolle kant naar beneden Clara
Tja, geef ons heden ons dagelijks brood...
Is in Frankrijk een zaak om serieus te nemen.
Comments