Oudste belt.
“Met je lievelingsdochter”
Het tekent het gevoel voor humor van Oudste.
Twee dochters heb ik in mijn leven gebaard en opgevoed.
Maar ach eerlijk gezegd,
ik deed altijd maar wat qua opvoeding
Gelukkig kreeg ik kinderen waar ik weinig aan kon verpesten.
Tuurlijk, ook ik had last van schuldgevoelens als we weer eens besloten van huis en land te wisselen.
Maar ja ik ben nou eenmaal niet van:
Wij-zitten-hier-gezellig-wij-zitten-hier-te-vree. Altijd maar die intrinsieke stem.
Breek je tent op.
Ga op reis.
Overigens heb ik door deze levenshouding de wereld niet veranderd.
Hooguit ergens een duwtje in een richting gegeven van de wereld die ik nog steeds voor ogen heb.
Dat dochters daardoor kansen worden aangeboden die zij aangrijpen, vind ik wel een aardig idee.
En alhoewel het vak waarin ik met lof afstudeerde een nuttige toegangspoort bleek voor mijn activiteiten,
denk ik met terugwerkende kracht,
dat als je echt onrechtvaardigheid wil bestrijden,
Je beter, zoals oudste- onderwijzeres kunt worden.
Met bewondering volg ik haar terriër achtige volharding om dat waar dan ook in de wereld te doen.
Ach- ja ook ik wilde die wereld toen ik jong was veranderen.
Minder, daar deed ik het niet voor
En dat is niet gelukt.
Eerlijk is eerlijk.
Toegang tot zorg is weliswaar een mensenrecht.
Toch is dit voor velen nog of opnieuw onbereikbaar.
Maar als je bedenkt hoe groot in 1968 de onderwijs achterstand van meisjes was vergeleken met mannen.
Dat is wel uit de wereld.
Of dat vrouwen toen nauwelijks in de politiek vertegenwoordigd waren.
Het is veranderd
En dat vrouwen als ze trouwden en kinderen kregen niet geacht werden te werken.
Dat is ook veranderd.
Duwtjes.
De wet gelijke behandeling.
Legalisering abortus.
Bevochtend
Gerealiseerd.
Andere vormen van discriminatie.
Bij de wet verboden. Allemaal duwtjes.
Als moeder stond ik niet echt op de zeepkist in de keuken om de boodschap te verkondigen.
Maar ik heb wel dingen voorgeleefd.
Aan verontwaardiging heeft het me nooit ontbroken.
Het feminisme is voor dochters een levenshouding geworden.
Terwijl zij het zelf niet zo benoemen.
Met hun jeugd als voedingsbodem
Oudste ondersteunt misschien maar één klein mensenkind in een klas.
Toch komt het voort uit hetzelfde idee.
Gelijke kansen voor iedereen.
Ik voel en zie de drive in het leven van Oudste. Een soort opdracht.
Duwtjes.
Nee- daarmee verandert de wereld niet.
Maar de wereld van een volgende generatie wel.