Toen ik in Frankrijk kwam wonen had ik,
behalve het standaard-idee van in de ochtend een croissant en ‘s middags het stokbroodje brie,
amper een idee van de manier van eten hier.
Mais ça a changé.
Want onderhand weet ik dat dat 'stokbroodje brie' op straat op eten,
wel heel erg het Nederlands lunch Délifrance plaatje is.
En toen ik recent al lopende die ochtend croissant op peuzelde en mijn passerende collega mij vroeg
Restauration Nomade?
Was de boodschap echt duidelijk.
Eten.
Dat doe je in Frankrijk thuis of in een daartoe bedoelde eetgelegenheid.
Punt uit.
Das beter voor de middenstand.
Das beter voor de mens.
En voor allen die er niet van gediend zijn om tegen een ongegeneerde malende broodmolen op te lopen.
C’est une question de civilisation.
Ja, die Fransen, die hechten aan de serieuze maaltijd zo omstreeks het middag uur.
En niet alleen op de zondag.
De reden ?
Nou, de lunch is een Franse uitvinding.
Het woord komt namelijk van ‘disjejunare’ of ‘disjunare’ (Lat.), het onderbreken van het nachtelijke vasten.
Oorspronkelijk was het déjeuner dus de eerste maaltijd van de dag.
En dat betekent dat je hier niks geen kleffe-kaaskadetjes met mokjes melk in de bedrijfskantine van Croix Rouge eet. Of dat ‘Euh, à boire seulement ? wat ik recent op een terras Nederlanders hoorde stamelen,
jamais een optie is.
Nee, in Frankrijk moet je rond lunchtijd ook echt lunchen aan een tafel.
De inrichting in de restaurants in de omringende dorpen mag dan weliswaar abominabel zijn.
Het grote geluk is wel dat er iedere dag een andere plat du jour is.
Die lunch begint meestal met een koud voorgerecht en daarbij wordt een mandje brood geserveerd dat de rest van de maaltijd op tafel blijft.
De waterfles wordt standaard op tafel gezet. (kunnen ze in Nederland nog wat van leren)
En het hoofdgerecht varieert van een stuk vlees of vis met groenten en aardappels,
maar ratatouilletaart met rauwe ham en groenten, is ook een optie.
Uiteraard ontbreekt een zoet dessert in de lunch niet.
De maaltijd sluit je af met een kopje koffie.
Bijna alle medewerkers van Franse bedrijven blijken overigens de “Cheque Dejeuner” te krijgen.
Das een cheque boekje met vaste bedragen waarmee zij een restaurant kunnen betalen.
En dat is dus de reden dat die “plat du jour” zo vaak laaggeprijsd zijn.
Gewoon om werknemers te trekken.
Deze wijsheid kreeg ik van mijn Croix Rouge college die afgelopen jaar met pensioen ging.
Maar ja, ze had dr boekje vol bonnen nog, welke op moesten voor 01-01-2024.
Dus of ik mee ging afgelopen zondag.
Nou graag.
Dus et voilà,
daar zaten we dan samen “sterrenwaardig” te eten met drie gangen voor het bedrag van 23,50.
En dat stukje baguette met brie ?
Ach, dat bewaar ik gewoon voor de zondag avond voortaan.
.