Het besluit is genomen.
We weten het: Quatre Bras is het antwoord op onze zoektocht.
Op Le Mas Blanc, met uitzicht op de Cevennen, met een glas wijn, kijken we elkaar aan.
Voelen ons gelukkig.
O-ja zegt man, terwijl hij zijn eerste slok neemt, is ook zo, ik heb een mail gekregen.
Of ik in Zweden, Denemarken of Frankrijk wil werken als huisarts.
Ik grijns naar hem en antwoord : oké, nee,tuurlijk, app maar: graag in de buurt van St Ambroix.
Dat doet man, en per hoge uitzondering doet hij dat direct.
En dan, dan horen we letterlijk binnen een minuut: ping-ping-ping.
Oh- dat kan wel.
Per wanneer man beschikbaar is.
Of man zijn CV wil sturen.
We lachen nog wat om deze snelle reactie-actie en drinken van de schrik nog een glas.
Op de terug weg naar Nederland zegt man: ach ik spreek toch nauwelijks Frans.
Ik stuur mijn CV wel op hoor maar dan zien ze vanzelf wel hoe oud ik (al) ben.
Tuurlijk schat.
We zwijgen en zijn beiden vrolijk onrustig
Wij zijn een jaar verder.
Wij gaan ons verder lossnijden van Nederland.
Man vult zijn hoofd inmiddels met Franse woorden.
Een snaar is geraakt.
Hij wil blijven werken in Frankrijk.
Het is zijn manier om invulling te geven aan de derde levensfase
En ik ? Ik bewandel een ander pad.
Quatre Bras is nog niet klaar.
Ik wel.
Ik ben er klaar voor.