Eén van de zaken die Frankrijk aantrekkelijk maakt is eten.
Eten wat bekend staat om zijn niveau,
omdat het anders is,
met zijn alchemie van smaken.
En nooit te veel.
Restaurants in Frankrijk ?
Zijn toch soort tweede huis voor Fransen.
Wist ik.
Dacht ik.
Maar dat was tot ik in de Cevennen ging wonen,
midden tussen de Cevenols.
Au long de l’année.
Pas toen werd duidelijk hoe groot de verschillen zijn.
Niet qua gerechten en maar qua regio.
Want Cevenols blijken kenmerken te hebben van bergbewoners.
En bergbewoners leven gemakkelijk én graag in primitieve omstandigheden.
Weinig comfort dus.
Logisch dat in het binnenland van de Cevennen amper toeristische voorzieningen zijn.
Niks ansichtkaartherberg in t dorp met levendig café, zelfs geen plat du jour.
Nou ja, voor ware trekkers is er altijd wel ergens een berghut .
Maar dat soort mensen zijn tevreden zijn met primitieve accommodatie mogelijkheden.
Met geschoten konijn en paddenstoelen als basisvoedsel.
Ik-ben-niet-dat-soort-mens.
Of liever gezegd.
Niet meer.
Dus toen ik deze zomer onder de strakblauwe lucht met zon op’ t terras van naburig dorp met rustiek pleintje onder schaduwrijke platanen zat,
dacht ik : zoooooo hé ik ben hier ff op mijn plek.
De realiteit was confronterend.
Want dit romantische plekje was vanaf 1 november tot 31 maart fini.
En ze bleken niet de enige.
Want naast dit serieuze restaurant, ook de pizzeria en zelfs het snackhoekje bij de bakker.
Allemaal Gesloten: winterslaap.
Dus niks genieten met Kerst onder feestlampjes met gekonfijte lamsbout gevolgd door de tiramisu met kastanje-crème.
Om de couleur locale te blijven proeven zat er niks anders op : ik moest naar 't plaatselijke eetcafé.
Best goed te doen hoor, als je houdt van een nooit veranderende menukaart.
Maar Goddank (je moet goden altijd bedanken, niet verzoeken):
Per 1 april zijn met de zon alle luiken van alle restaurants weer open.