Wie in Frankrijk minder dan 1.041 euro per maand heeft,
wordt gezien als arm.
En dat zijn 8,8 miljoen mensen.
Met als opmerkelijk detail,
de helft is jonger dan dertig.
Dat deze nieuwe tijd nogmaals harde klappen uitdeelt is zichtbaar.
Zowel in de kringloop van Bessèges,
Als in het 'Restos du Cœur'van St Ambroix.
Dé plek waar ik vrijwillig mensen naar toe rij.
"Clara, je zult het zien, voedselbanken hier,
dat zijn de kanaries in de koolmijn,
aldus Madame le maire.
"Daar zie je de scheidslijn tussen arm en rijk"
De vraag was of ik daar ook niet als vrijwilliger wilde werken.
Wist ik veel,
dat Frankrijk al heel lang voedselbanken kende.
Veel langer dan Nederland.
En ook veel meer trouwens.
Het bleek de Franse komiek Coluche te zijn geweest die in 1985 een ideetje lanceerde op de radio.
Hij wilde een restaurant,
Een restaurant voor de armen.
Z’n idee was simpel.
Gooi eten niet weg,
Kook er maaltijden van.
En dat was het begin van 'Les Restos du Coeur',
Coluche stierf twee jaar later,
maar Restos du Coeur niet.
“Het restaurant van het hart” groeide en groeide.
En nu blijken het met name jongeren te zijn die profiteren van zijn nalatenschap.
Jongeren met geen werk of tijdelijke flexibele contracten, die door de corona crisis extra kwetsbaar zijn.
Coluche zelf bracht zijn jeugd ook niet zonder kleerscheuren door.
Diefstal, Alcohol, school niet afmaken.
Dát hoorde bij Coluche.
Op de vraag wat er mis is met Frankrijk volgde in de bus naar de voedselbank een driftig praten,
waarin ik vooral het woord ‘Macron” hoorde.
Schuldig aan het verdwijnen van zo ongeveer alles wat het leven goed of in elk geval leefbaar maakte.
Macron?
Die zit er alleen voor de rijken.
Si j’étais président.
Misschien dacht Coluche dit ook toen hij zich als een soort van protestactie in 1980 kandidaat stelde.
De clown werd uiteindelijk geen president.
Maar het leverde hem wel een zin op in dit chanson van Gérard Lenorman.
Maar nog opmerkelijker is het feit dat Restos du Coeur 35 jaar na dato nog steeds bestaat
En dat terwijl het maar een jaar zou duren.
Die gratis kantine die Coluche voor de winter van 1985 wilde openen voor iedereen die hem nodig had.
Restos du Coeur bleek en blijkt een belangrijker speler in voedselhulp in Frankrijk.
Associeerde ik honger door mijn vorige leven met oorlog en Afrika.
Inmiddels maakt Frankrijk pijnlijk duidelijk dat de groep van mensen die het niet meer redden ook hier groeit.
Restos du Coeur is daarbij slechts een pleister op het houten been.