Lang verwacht,
Niet gedacht.
Maar de knoop is doorgehakt.
De praktijk van Man kan op volle kracht worden voortgezet
Opluchting.
Want dit betekent: verder lossnijden van Nederland.
Nu vraagt lichter leven wel degelijk om voorbereidingen.
En blijkt dat bij de organisatie van dit avontuur verschillen tussen man en vrouw sterk worden uitvergroot. Dus waar Man doelgericht financiële overzichten maakt.
Fantaseer ik over in vrijheid wonen en de verbinding zoeken met mijn omgeving.
Ondertussen holt de tijd hard vooruit.
De gietvloer in ons hoofdverblijf (ja-sinds december is er sprake van hoofd en werkverblijf)is in aantocht
Geluidsisolatie is aangebracht.
En het gat aan de oostkant waar de zon opkomt met ruim 20-cm vergroot.
De trap om vanuit onze woonkamer op het dakterras te komen is besteld.
Het gekochte bed in december kan al worden afgeleverd.
En dit ondanks “Le reconfinement national”, waar maar geen einde aan lijkt te komen,
4-Bras heeft alles-echt alles- om verliefd op te worden.
Een binnenplaats, de houtkachel, het plafond, de Franse balkonnetjes met het eindeloze uitzicht.
Een vlak stukje land, grenzend aan het bos, maakt het plaatje compleet.
Zelfs katten komen spontaan uit de buurt aan lopen met het verzoek om er nu ook te mogen wonen.
Sterkte, zei een onbekende bekende deze week tijdens een van mijn vele wandelingen.
Sterkte?
Is dat de beste wens als een mens zoiets ingrijpends als een verhuizing naar Frankrijk ondergaat?
Misschien......bij het lezen over, en het zien van mensen die ook een dergelijke stap maken.
Maar in ons geval is dat toch anders.
Want die rottende balken die gevaarlijk bedradingen en die rammelende ramen?
Echt alles is inmiddels onder handen genomen.
Maar niets is door ons ontworpen, gedaan dan wel uitgevoerd.
Man en ik roepen alleen vanaf de digitale zijlijn- ok ok is goed of nou misschien eh dat toch iets anders.
En dan passen de mannen en de vrouw werkend in het huis het weer aan.
En wij zien dat het goed is.
Overigens niet ons hele Hollandse hebben en houden kan in het nieuwe Franse huis worden geperst.
Zeker drie kwart van de meubels blijft in Nederland.
Ongeschikt in de feeërieke omgeving van de Cevennen.
Net zoals mijn hakken trouwens.
Mogen ook niet mee.
Sorry.
Tegen over deze concessie staat dat dat ruimte wordt gezocht voor de rest van mijn kledingkast.
Je hoeft blijkbaar nu eenmaal niet in Parijs geboren te zijn om vier goed gevulde kledingkasten te hebben.
Dat zit in mijn DNA.
Helemaal terug naar back- to- basic ? is mijn geval geen optie.
Want ik moet wel een behoorlijk aantal jurkjes hebben om door de straten van St Ambroix te schrijden.
Ondanks dit probleem en het ingezette bureaucratische parcours voel ik mij optimistischer dan ooit.
Mijn laatste dag van mijn officiële werkende leven staat genoteerd.
Donderdag 24-06-2021.
Na deze datum nemen alle verschafte maatschappelijke, economische zekerheden niet langer toe maar af.
Boeiend is het om weer helemaal niemand te zijn, en te moeten bewijzen dat je bestaat.
Deze week ben ik begonnen met het klaar zetten van dozen.
Want alhoewel in heel Europa ongeveer hetzelfde te koop is, is “ongeveer” soms niet voldoende.
Sommige zaken vind je nou eenmaal niet in de gigantische Intermarche (paracetamol/rode lippenstift)
Dochters en vrienden zijn gevraagd om deze zomer naar Frankrijk te rijden met spullen die daar een plek krijgen.
Ja, wij gaan er aan toegeven.
Aan de onduidelijk contouren van ons nieuwe avontuur.