Als je een droom wilt verwezenlijken, dan moet je ergens beginnen.
Het begon bij de koop van ‘Quatre Bras’.
Ruim een jaar geleden.
Het oude- toen nog grotendeels vervallen huis in het gehucht Les Brousses, in de Cevennen.
Maar eerlijk gezegd heeft de droom om juist naar de Cevennen te gaan niet zo veel met de Cevennen zelf te maken.
De droom is groter.
Het is een oer-verlangen, naar ruimte voor een andere periode in het leven.
Een periode waarin ‘de tijd’ weer een andere rol speelt.
Nog een keer naar een plek waar ik nergens bij hoor.
Bewust het isolement zoeken.
Eenling te midden van vreemden.
Het typeert man en mij dat we nooit hebben gekozen voor één dorp, één stad, één land voor altijd.
Groningen, Geleen, Zambia, Kenia, Mozambique, Bleiswijk, Almelo.
Allemaal puur intuïtieve beslissingen, waarvan ik soms heus echt wel dacht: waartoe leidt dit?
Is het slim om wat ik nu heb opgebouwd, los te laten?
Altijd maar die vrouw te zijn die uit de maat danst.
Of in ieder geval op een andere maat.
En toch daar was er dan altijd weer dat stemmetje in mijn achterhoofd.
De lokroep waar ik gehoor aan moe(s)t geven.
Achteraf-terugkijkend blijken alle veranderingen schakels te zijn in een ketting.
Steeds brachten ze mij naar andere plek.
Vrij om adem te halen en onzichtbaar te zijn en waar weinig anders op zit dan jezelf opnieuw uit te vinden.
De afgelopen 19 jaar werden dromen overschaduwd door praktische bezwaren.
Maar hoe vaak ik niet voor etalages van makelaars heb stil gestaan?
En ja het was en is ook eng, want ik wist wat ik achterliet, en niet wat mij welkom zou gaan heten.
Maar angst geeft ook vleugels.
Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw.
Nu (weer)vertrekken is bijzonder genoeg een verlangen naar eenvoud en tegelijk overdaad.
De overdaad van rust en van avontuur. De ruige afwisselende Cevennen.
Waar lekker eten en drinken en plaatselijke contacten hoofdzaken zijn.
Waar het leven niet langer gekenmerkt wordt door competitie, bedrijfsdrang of weer een reorganisatie.
Man die gaat werken als huisarts in een piepklein oud mijnwerkers dorpje.
Afgelopen zomer werden eerste contacten, tweede afspraken en nu het punt bereikt dat papieren worden opgestuurd.
Het is menens.
Man zoekt de opvolger voor zijn praktijk, wat in Almelo net zo moeizaam blijkt te zijn als een huisarts vinden voor het Franse platteland.
Hij heeft kennelijk een neus voor plekken waar moeilijk artsen zijn te vinden.
De vruchtbare vakantie is inmiddels voorbij.
De wekker gaat bijna iedere morgen weer vroeg.
In het najaar gaan we opnieuw een week naar de Cevennen.
De zomer weet het daar net wat langer vol te houden.
Ondertussen leren/verbeteren we de taal, werken we, reorganiseer ik weer mee, maken we kennis met de orde van medisch specialisten in Frankrijk.
We dromen verder.
En slaan we alle beren op de weg tot moes.