Al meer dan een jaar haal ik ook haar op.
Drie kinderen,
geen werk,
aangewezen op de voedselbank.
Negen en twintig jaar.
Iedere dinsdagmiddag wacht ze op me.
Sigaret in de hand.
Tassen naast zich om gevuld te worden.
Vrouwen en hun stille choreografie.
Dij aan dij zitten we voorin de grote auto, op weg naar de anderen.
Een baan vinden is lastig, zegt ze me op een dag met een diepe zucht,
de locatie helpt niet echt mee,
en ze heeft geen rijbewijs.
Maar weggaan uit Molières sur Ceze is geen optie.
Haar kinderen zitten er net op school, na de scheiding.
Bovendien, ze woont er goedkoop boven de enige bar van het gehucht in een twee kamer appartement.
Povere omstandigheden.
En toch zijn opnieuw alle kleertjes gewassen, staat er een wieg klaar.
Andere vrouwen kunnen dit niet aan, zegt ze.
Gaat haar niet overkomen.
Ik ben niet uit het lood te slaan.
En opeens wijst ze op de tatoeage die onder haar haren uit piept.
Ik zie een driehoek met letters waarvan de eerste letter die van haar naam is.
De anderen?
Voor ik vraag, vertelt ze.
Negen was ik.
Negen, toen mijn moeder achter het stuur kroop met ons, haar drie kinderen achterin en in volle vaart tegen een boom aanreed.
Allemaal hartstikke dood.
Alleen ik had niks.
Geen bot gebroken
Overleven werd het, want haar vader was er niet goed in,
in dingen oplossen.
Een opeenstapeling van incidenten volgde, een foute vent, een verloren baan.
Overal en nergens.
Maar nu woont ze hier en heeft haar nieuwe cheri ontmoet.
Komende maanden is een kwestie van afwachten en krachten sparen.
Het zal niet gemakkelijk zijn, zegt ze, ze is niet gek, want hij heeft ook nog drie kinderen.
Maar ze weet dat ze het kan.
Kom er maar lekker bij kind.
De rest van de rit ben ik mij meer dan anders bewust van haar nabijheid.
Kijk voortdurend naar de andere letters in haar tatoeage.
Van de mensen die er zo verschrikkelijk toe doen, zonder er te zijn.